Bir zamanlar sevgiyle bakan o kahverengi gözleri simdi nefretle bakıyordu. Artık tanıyamıyordum onu. Gözlerinin içine baktığımda her şey daha kötü oluyordu sanki. Benden nefret ediyordu. 2 saattir konuşmadan sadece yüzüme bakıyordu. Zaten konușmasına gerek yoktu gözleri her şeyi anlatıyordu. Benden nefret etmesi o kadar kötüydü ki. Bir nevi intihardı iste insanın sevdiğinin ondan nefret etmesi. Çok sessizdik oysa içimizde ne çığlıklar vardı birbirimize haykıramadığımız. Beni hala seviyor muydu acaba bir insan nefret ederken sevebilir miydi karşıdakini. Hala sessiziz ,bir şeyler söylemek istiyorum ama ağzımı açamıyorum. Nefretle bakan gözlerini yere dikiyor bu sefer. Hala sessizlik konuşmuyor,konuşmuyorum. Ona her şeyi anlatasım var ama yapamıyorum. Bazen en iyi yaptığım şey sadece susmak oluyor. Arkasını dönúyor ve yürümeye başlıyor. Kapının yanına geldiğinde duruyor yavaşça dönüyor yüzünü bana by sefer gözlerinde nefreti görmüyorum ama hayal kırıkligi var. Kapıyı çarparak cıkıyor. Dur diyemiyorum . Artık hiç bir şey yapamıyorum. Kendimi savunacak kadar bile sesim çıkmıyordu. Her taraf yine sessiz. Sadece kapıyı çarptığında ki çıkan ses kulağımda çınlıyor. Sessizlik kulağımı sağır edecek kadar fazla...
