Anonim

Kahvelerin içinde ki gökyüzü

Sana yazmaktan bıkmam ben yeterki sen oku. Bu satırlara seni işlemekten asla yorulmam. Keşke çıkıp gelsen şu satırlardan da atlasam boynuna, kaybolsam sende kimse bulmasın bizi.. Karanlık çöktüğü zaman alırım yüzünü avuçlarımın içine , öperim o gülüşünden. Sonra bakarım gözlerinin içine kahvelerin içinde ki denizi görürüm. Yüzmeyi bilmesem de dalarım gözlerine. Boğulacağımı bile bile kulaç atarım sana. Ellerimden kayıp gitmene izin vermem ben. Eksik hissetmek bana göre değil ben seninle birim çünkü biz yanyanayken mavinin en güzel tonuyuz. Sen deniz ben gökyüzü. Benim gölgem içimi ferahlatır senin kokun beni buharlaştırır. Ne kadar uzaksak birbirimize o kadar muhtacız sevdanın her bi köşesine.Biz bizken güzeliz. Sonra uyanırım tabi ayrılırım o kahvelerin içinde ki denizden. Korkarım başka biri için heyecanlanıcaksın onu koruyacaksın diye. Zor avuturum kendimi. O kahvelerin içindeki gökyüzünü bi başkası görücek diye korkarım ağlarım hatta bazen kabullenemem ben bana ait hissettiğim birini paylaşamam ki..