Onze Fantasy Verhalen

When Angels Fall door -AnnaKristina-

Titel: When Angels Fall

Auteur: -AnnaKristina-

Status: Lopende

Korte inhoud: 'Kus me!' snauwde hij woedend terwijl hij me ruw tegen de muur drukte en hij zijn handen dwalend over mijn lichaam liet gaan, oncontroleerbaar, zijn ogen wild en vol lust. Ik had mijn ogen stijf dichtgeknepen, onderdrukte alle tegenstrijdige gevoelens die door me heen gingen als een razende wervelwind. Zo roerloos mogelijk bleef ik staan, iets wat hem enkel bozer maakte. Hij greep me bij mijn keel en kneep langzaam mijn luchtwegen dicht, in paniek begon ik tegen te stribbelen, probeerde mezelf te bevrijden. Tevergeefs... 'Kus me', dreigde hij op een lage en gevaarlijke toon. duisternis zinderde om hem heen. 'Je bent van mij Amoris, vergeet dat niet. De wereld ligt aan mijn voeten, ik ben je Koning. Je moet mijn bevelen opvolgen, je bent mijn bezit en niets meer dan dat!' Koppig bleef ik zo bewegingloos staan, vuurde al mijn haat, mijn woede, mijn afgunst op hem af. En als blikken hadden kunnen doden, dan had hij nu op de grond gelegen. Helaas deed het hem niets, hij grijnsde enkel demonisch waardoor de rillingen over mijn rug liepen. 'Je kunt me proberen te haten, mijn liefste. Maar diep vanbinnen weten we beide dat het je nooit echt zal lukken, omdat je altijd van me zult blijven houden, omdat je zelfs nu nog naar me verlangd en hunkert naar mijn aanraking. Mijn lippen op de jouwe...' Hitte en tintelingen schoten door mijn lichaam toen hij me streelde en me zacht kuste in mijn nek. En hoewel mijn lichaam onmiddellijk op hem reageerde, kon ik vanbinnen enkel walgen. 'Je bent een monster!' siste ik verafschuwend, 'en laat me nu los!'

Hoofdstuk 1:

Ik was vijf jaar toen de Apocalyps begon en wezens uit de Hel wisten te ontsnappen om een eind aan ons leven te maken. Vijf jaar toen ik daar stond, kijkend naar de wereld om mij heen. As dwarrelde door de lucht als grijze sneeuw. Vuur dat razendsnel om zich heen greep, huizen die werden verzwolgen in de snijdende hitte. Gegil, geschreeuw en oorverdovend gekrijs was het enige geluid dat door de straten galmde. Tranen die over mijn door roet besmeurde wangen liepen en schone sporen achterlieten. Dikke zwarte rookpluimen wervelden om me heen in een poging me te verstrikken. Mijn knuffel hield ik stevig tegen mijn borst aangedrukt. Alles zou goed komen, ik moest niet bang zijn.

Dat maakte ik mezelf wijs. Ik bleef het in mijn hoofd herhalen tot ik er vanzelf in ging geloven.

Mijn vader stormde met mijn broertje in zijn armen het brandende huis uit, mijn moeder volgde.

'We moeten hier weg zien te komen, nu onmiddellijk!' Schreeuwde mijn vader terwijl hij mijn hand pakte en me meesleurde. Mijn moeder had mijn broertje overgenomen en kwam achter ons aan.

Nog een keer keken we achterom maar het huis, naar de zee van vlammen waarin het bijna volledig verdween. Mijn moeder begon te gillen om iets dat ik nog niet had opgemerkt.

Er stond een in onze deuropening. Het vuur maakte het alleen nog maar angstaanjagender.

Duistere ogen.

Scherpe tanden.

Gigantische zwarte vleugels.

Het was een demon.

Dat de wereld ooit zou ophouden met bestaan was niet een vreemde gedachte, dat was algemeen bekend. Maar ooit kon over miljoenen en miljoenen jaren zijn, had mijn vader me eens geruststellend verteld. Een Apocalyps,de Hel die was opengebroken, demonen en andere monsterlijke wezens... Nee, dat had niemand zien aankomen.

Boven ons cirkelden ze rond als aasgieren, klaar om ons aan te vallen. Dit was ons einde.

Mijn vader tilde me vliegensvlug op en rende de straat in. Snel duwde hij me richting de steeg. 'Verstop je', siste hij dwingend. 'Ik kom je straks halen.'