Insan bazen anlam veremiyor yaşadıklarına ya da anlam veriyor ama diyecek birşey bulamıyor.Kelimeler düğümleniyor, sussan gönlün razı değil konuşsan hiç bir tesiri yok kelimelerin.Bir insan sevgiye bu kadar mı aç kalır diyorum kendi kendime.Ayrıyken daha çok kıymet mi biliniyor anlamıyorum.Kız olmak gerçekten çok zor.Özellikle de bu devirde.Insan yanında birini aramiyor değil sığınak gibi.Düşünsenize en ihtiyacınız olduğun da sarılmak istediğiniz de biri sizi üzdüğünde sarılabileceğiniz bir babanız yok.Var ama yok..En kötü olanı ise onun başkasıyla evlendiğini ve annenizin aldatığını düşünün.Ve aklınızdan hiç çıkmayan o evdeki son gününü...
Siz hiç yatağınızın içine gömülüp kimse duymasın diye nefesinizi tutup ağladınız mı?
Hiç unutmuyorum annem ayrıldıktan bir süre sonra çalışmak zorunda kalmıştı. Beni de sürekli götürüyordu yanında.Cocukları olan bir çift vardı apartmanımızın karşısında.Cokta emekleri geçmiştir bende.Annem beni oraya her götürdüğü zaman akşam olduğunda ben gitmek isterdim hemen.Cünkü adamın çocuklarını sevişini gördüğümde içim giderdi.Keşke bizde böyle olabilsek derdim.Biri bana birseyler sorduğunda utanır, kimseyle konuşmazdım.Biliyordum bana babamla ilgili birsey soracaklardı. Utanç duygusu falan değil di benimkisi kırgınlıktı.Ben nasıl güvenebilirdim insanlara? Insan babasına guvenemiyorsa dışardaki insanlara nasıl güvenecekti?
Sonra işte yıllar geçti...
Ben 17 yaşında falanim ama biz babamla konuştuğumuz zamanlar hiç anlaşamıyoruz hep bir kavga ya da tartışma.Bir gün sordu neden böyle diye.Bende cevap verdim çocukluğumu yaşayamadım yaşatmadın diye.Tabi cevap verdi eksik ettim mi bişeyler aldıklarım yetmedi mi dedi.
Sen yoksun yetmez mi? Okula ilk başladığımda, üzgün anımda, canım yandığında, seni özlediğimde..Daha saymalı mıyım? Yoktun be adam Yoktun!
