Artık 26 yaşındaydım. Küçük değildim. Üniversitede bir arkadaşım oldu. Adı"Aysima"idi. Çok iyi arkadaştı o. Aysima ile birlikte küçükken tasarladığım çalışmalar sayesinde zor olsada başkalarının desteği ile de bir pasta fabrikası kurduk. Çok mutlu olmuştum o an. Sevinç gözyaşlarım damladı gözümden. Duygulandım. Bunca senedir bu fabrikayı pasta fabrikasını yapmak istiyordum. Tabi bunun sırrı sabırlı olmaktı. Adım adım yaklaştım kapıya. Çok heyecanlıydım. İçeri ilk adımımı attım. Her şey harika ötesiydi. Hala yaş akıyordu gözlerimden. Mutluydum. Hem de çok mutluydum. Yerimde duramıyordum. Yavaş adımlarla içeriye girdim ve derin bir nefes aldım. Bir yerde güzel koltuklar, bir yerde güzel avizeler, bir yerde de muhteşem pasta malzemeleri vardı. Onlara baka baka doyamadım.
