Çalan alarmın sesiyle uyandım.Kalktım ve yüzümü yıkamaya geçtim.Ablam herzamanki gibi arkadaşıyla telefonda sesli sesli konuşuyordu.Aşağı indiğimde kaç gündür bir şey yemediğimi hatırladım ve bir şeyler yemek için dolabı açtım.Dolapta annem ve babam öldüğünden beridir doğru düzgün hiçbir şey yok.Galiba bugün de bir şey yemeyeceğim.Dolabı hızla kapattım ve ablamın yüzüne bile bakmadan yanından geçip kendimi koltuğa attım.Eğer yaşamım böyle giderse kesinlikle bir gün beni ölü bir şekilde yerde bulacaklar.1 haftadır evden çıkmadığım için duvarlar üstüme geliyordu artık.Bugün dışarı çıkmaya karar verdim.Belki bir sinemaya giderim tek başıma,belki de dışarda bir yerde oturup insanların mutluluklarını müzik dinleyip ağlayarak izlerim.Odama çıkıp hızlıca üstüme normal bir şeyler giydim,yüzüme hiçbir şey sürmeden evden çıktım.Kulağıma kulaklıklarımı takıp müzik dinlemeye başladım.Ben herzaman yalnızdım,ailem ben ölsem sevinecek gibi gelirdi hep bana.Ablamı öyle çok severlerdi ki bana bir şey olsa ablamla ilgilenmekten beni fark etmeyeceklerdi.Sanki onların tek kızı ablamdı.Benim hiçbir zaman neler yaşadığımı anlamıyorlardı,ya da şimdi yaşasalardı yine anlamayacaklardı.Ne kadar annem ve babam beni sevmeselerde ben onları çok seviyorum,sonuçta onlar benim annem babam.Bu hayatta kimsem yok arkadaşım Katherine'den başka.Aslında o arkadaşım değil de kardeşim gibi.Ablam olmasa Katherine ile beraber ev tutup ne istersek onu yapacağız ama lanet olası ablam beni hala çocuk sanıyor hiçbir şey yapmama izin vermiyor.Ama yakında ablamdan kurtulacağım.Ben bunları düşünürken ileride bir kalabalık gördüm.Bütün kızlar oradaydı,galiba bu birtane ünlü birisiydi.O tarafa doğru gittim,kim olduğunu çok merak ediyordum.Kalabalığın içinden geçtim ve en öne doğru ilerledim.O kişinin kim olduğunu görünce dışarı çıktığıma pişman oldum...
