Yanlız

Adsız Bölüm 1

Çok garip bi gündü herkez için normal ama benim için garip.. Ne kadar yalnız olsamda eğlenemiyordum. Ben eğlenmek için mi yalnızdım hayatta tek kalmak için mi? Belkide kimseyi istemediğimdendir. Neden herkez iç içe yaşasın ki. Niye birisini mutlu etmek için üzülelim ne gerek var. Neden yapalım böyle bişey? Yalnızlık güzel gerçekten çok güzel. Kendi istediğin hayatı yaşıyosun. Kim ne derse desin alınmıyosun. Herkez ağlarken belkide sen gülüyorsun. Yalnız insanların en büyük hayali kitap yazmaktır mesela. Neden gidip birisiyle konuşsun ki? Yalnızlar yazdıklarıyla konuşurlar yazamadıklarıyla yaşarlar. Yalnız diyorum ama onlarında arkadaşları var. Onları dışlayan arkadaşları.. Yalnız olunca dünya çok değişik bir yere dönüşüyor. Mesela bu gün çok değişikti. Herkez bir şeye gülüyordu ama nedense ben gülmüyodum. Çünkü komik değildi. Orda birisinin canı yanarken gülmek mi? Çok acımasızdı bu yalnızlığı hiç tadamamış insanlar. Merdivenlerden düşen bir çocuğa gülmek ne kadar adil olabilirdi ki? İçlerinden biri o çocuğu gidip kaldırsa arkadaşları tarafında aşağılanırdı. Sırf aşağılanmamak için o çocuğu kimse kaldırmıyodu. Ben gidip kaldırdım çünkü yardıma ihtiyacı vardı. Söylenenler umrumda bile değildi. Çocuğu kaldırdıktan sonra ağlayarak gitti. Rencide olmuştu. Her halinden belliydi. Bana böyle bişey olsaydı kim kaldırcaktı beni? Elini kim uzatacaktı? Uzatmasınlar gerek yok. Kendim nasıl düştüysem ben o şekilde kalkarım. Sonraki gün o çocuğun gelmesini bekliyordum her zaman oturduğum bankta. Gerçi gelmicekti biliyordum. Neden gelsinki? Kendisiyle alay edilceğini çok iyi biliyodu. İşte bildiği için gelmiyodu. Bir kaç gün gelmedi. Ben yine bankımda otururken yanıma birisi oturdu. Kim olduğunu merak etmemiştim. O çocuktu biliyodum. Çünkü başka kimse oturmazdı benim yanıma. Sessiz ve boğuk sesiyle "Saol." demişti. "Önemli değil." dedim. Ortamızdaki gözlüğümü alıp kütüphaneye doğru ilerledim. Peşimden gelmiceğini biliyodum. O yüzden koşmuyodum. Her günüm ve her saatim aynıydı. Yalnızdım..