Mannequin

Dead End

"Nandito na po ako" sigaw ko pagkauwing-pagkauwi ko.

Nilibot ko ang aking paningin.  Asan si Lola!? I panicked. Dahil sa katandaan nya, baka nakalimutan nanaman non ang daan pauwi. It happened dati. Luckily napadaan ako galing school kungdi, baka tumawid nanaman sya mag-isa. Haay! Lalong sumasakit ang ulo ko. Sumakit na nga kanina, nadagdagan pa. Aish!!

Talking about pagsakit ng ulo, let's have a flashback for you to know the reason....

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~--------------------------------

"What!" Sigaw ko.

Dead end na pala tong iskinitang to, Hindi ko pa alam. Kung di pa ko nakaramdam ng something, di ko pa malalaman. Hilig ko pa namang dumaan dito dahil parang shortcut to pauwi. Kaysa dalawang eskinita pa dadaanan ko, isa nalang. Eh dati naman, wala yan dito. Oh well! I continue my journey pauwi when suddenly, nakarinig ako ng kaluskos at naramdaman ko nalang na nawalan na ko ng malay.

YUN nga yung nangyari. Paggising ko, sumasakit na yung bandang ulo ko.

"Sphyi! Nanjan ka na ba?!"

"Lola naman! San ba kayo galing? Aish! Lola, alam mo nang bawal kang umalis mag-isa  diba!?" Tanong ko.

Hindi ko nalang pinansin ang gulat at panlalaki ng mata na nakita ko sa mukha ni lola pagkatapos nya akong makita. Umiling si Lola at Sabay tanong..

"K-kumain ka na ba apo. Hinanda ko ang paborito mo"

Masaya Kong sinalubong si Lola at ginaya papunta sa lamesa.