Vazgeçtim herşeyden diğer insanlara göre daha farkliydim daha dorusu diğer yaştım olan kızlara göre daha farkliydim çünkü, benim onlar gibi sığınacak bir liman'ım yoktu korkularım'la hep ben basa ciktim her sabah solumda hissetigim acı ne kesilmişti ne açısı geçmişti. Bu bi ask değildi keşke sadece ask için acı çekmiş olsaydım ben başka insanlar için hep vazgeçtim.içimde ki o sizi sadece sevgiyle gelicek kadar küçük dü. Ama ben ne zaman o sızı dindirmeye çalışsam daha çok ağrıyor daha çok hissediyordum acısını. Kaybetmekten çok korkuyordum ve korktukları'mı kaybediyorum. Delirmek üzereyim konuşmayı bile unutuyorum neredeyse yaşadığım acı beni öyle derinden etkiliyordu ki her seferin de biraz daha sessizleşiyordum daha co susuyordu'm. Ama kimse belli etmiyordum edemezdimde herkesin sorunları vardı. Ama benim ki bana daha ağır geliyordu bu yokluğunun bi belirtisiydi Ben bile kendime acırken senin sevmesin beklemek büyük bencilik olurdu... şimdi sadece odamın pecresinden bakıyorum dışarıya kendimi avutuyorum bir kaç cümleyle ağzımdan sadece "herşey güzel olacak"düşüyor ama bunu söylerken ben bile inanmıyorum bu sozume.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
