Çirkin Prenses

Bölüm 1

Düşünmek... Fazla düşünmek  insanı çok yoruyor. Ve bu yorgunluk insanın omuzlarına taşınması çok zor bir yük yüklüyor .

Gözleriniz dolar ve ağlamamak için ufak yutkunuşlar  olur ya. Ve sonra kafanızı kaldırıp karşınızdakinin gözlerine bakarsınız yüzünüze sarsılmaz ve boşvermiş bir gülümseme yerleştirirsiniz.

İşte bu ufak yutkunuşlar intaharın küçük sembolleriydi.

Intihar hayatımın merkeziydi belkide hep ya daha ne kadar batabilirim dediğimde bir dip daha olduğunu öğrendim .Sekiz yaşındaki bi çocuğun derdini anlatabilmek için bur oyuncak bebeğe sığınmasıyla başladı aslında her şey . Ve yine aynı çocuğun kendini asan insanlara ilgi duymasıyla yeşerdi  . Karanlık düşünceler çok küçükken filizlenmeye başladı zihnimde aslında . Yalnızlığı çocukken öğrenmek ve kimseye güvenmemek güçlü görünen bi korkak olmak hatta çok korkak olmak . O çocuk sırf annesinin gözüne girebilmek kendini sevdirebilmek için hep yürekli korkusuz görünürdü .
Şimdilerde bi dudak kıvrılamsıyla hatırlıyorum ve "aptal "diye mırıldanıp kahvemi yudumluyorum . Aptal gerçek bi aptal o kız . Içimde bitmez tükenmez bi öfke ve nefret var kendime karşı asla kökü gelmeyen . Alamadığım bi öç var insanların gözünde kendimi küçük düşürerek almaya çalışıyorum bu öcü sürekli kendime zarar vererek gidermeye çalışıyorum öfkenin kan arzusunu baktıkça batıyorum da kimseye dönüp beni kurtar diyemiyorum . Çünkü ben yalnızım bunu çok iyi biliyorum .

O kadar kendimi yok sayıyorum ki hayata istediğim renkte kıyafet bile giyemiyorum . Hep erkek gibi olmak ve sevgi açlığımı gidermek istiyorum ama doymuyor ruhum bu açlığa . Biri benim için yerden bi taş alıp getirse ve bunu senin için yerden aldım dese işte o kişi benim vazgeçilmezim oluyor . Değer görmek ve sevilmek o kadar utobik şeyler ki benim için kimseyi sokamıyorum hayatıma. Ağlama sus diyiyorum boğazım düğümlendiğinde . Sen ağlarsan ölürsün