Ben şun, Kendimi bildim bileli sokaklarda yaşarım. Adımı kendim koydum doğduğum andan itibaren sokağa bırakılmış bi çocuk olduğum için gerçek bir adım olmadı. Sokağın her yeri benim evim olabilir bazen bir bank, bir otobüs durağı, bir cami kısacası geceyi geçirebilceğim her yer.Hayatımı devam ettirmek için çalışıp para kazanmam lazım diğer çocuklar kadar şanslı değilim bu konuda benim bana bakıcak bir ailem yok. Önceden pek yemek bulamazdım ve bulduğum yiyeceklerde ya çöpten yada lokanta artıklarından olurdu napıcaksın hayat işte.Dün bir işim oldu ve bu işte günlük 10 TL kazanabilcem.Bu benim için muhteşem bir para. Ve işte ki ilk günüm görevimse kağıt toplamak. İlk günüm diye beni murat isimli bir abinin yanına verdiler.Murat abi bana işi öğretti. Kolaydı, okullardan kağıt toplayacaktım. İlk günümün sonunda aldığım 10 liranın ve karın tokluğumun mutluluğuyla geceyi geçireceğim bank'a giderken yolumu tinerciler kesti. Etrafımı sardıkları için kaçamadım,paramı istediler vermedim ve paramı zorla alıp ölesiye dövdüler beni.Yüzüm gözüm kanlar içinde suratı asık morli sıfır bi biçimde bank'a gittim. Anlamıyorum neden hakları olmayan bi parayı alıp beni dövüyolar,Neden bu taptıkları şey benim canından değerli yada bunun için beni ağlatmaları değermi. Belki... Belki bir ailem olsaydı onlarla karşılaşmazdım bile ama bir ailem yok,Onlardaha hastaneden yeni çıktığım an beni sokağa atmışlar bakamayız diye peki ben nasıl bakıcaktım kendime? O gece ağlaya ağlaya uyudum...
