Marley & Me

Πρόλογος

        Ο τέλειος σκύλος

Το καλοκαίρι του 1967, όταν ήμουν δέκα χρόνων, ο πατέρας μου ενέδωσε στις επίμονες παρακλήσεις μου και με πήγε να πάρω ένα δικό μου σκύλο. Με το οικογενειακό στέισον-βάγκον πήγαμε μαζί στην ύπαιθρο του Μίσιγκαν, σε μια φάρμα της οποίας ιδιοκτήτες ήταν μια σκληραγωγημενη γυναίκα και η υπεργηρη μητέρα της. Στη φάρμα ασχολούνταν μόνο με ένα είδος ζώων-σκύλους. Σκύλους κάθε μεγέθους,σχήματος, ηλικίας και ταμπεραμέντου που μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου.
Τα σκυλιά αυτά είχαν κοινά μεταξύ τους μόνο δύο πράγματα: καθένα τους ήταν ένα μπάσταρδο άγνωστης και δυσδιάκριτης γενεαλογίας, και το έδιναν δωρεάν για υιοθεσία σε ένα καλό σπιτικό.
Βρισκόμασταν σε μια φάρμα αδέσποτων τετράποδων μπάσταρδων.
<<Και τώρα διάλεξε με την ησυχία σου, γιέ μου>>, είπε ο μπαμπάς.<<Η σημερινή σου απόφαση θα μείνει μαζί σου για πολλά χρόνια>>.
Πολύ γρήγορα αποφάσισα ότι τα μεγαλύτερης ηλικίας σκυλιά θα ήταν ένα ψυχικό που θα άφηνα να το κάνει κάποιος άλλος. Έτρεξα αμέσως στο κλουβί με τα κουτάβια.
<<Θα πρέπει να διαλέξεις κάποιο που να μην είναι δειλό και συνεσταλμένο>>, με καθοδήγησε ο πατέρας μου. <<Δοκίμασε να τρανταξεις τα κάγκελα του κλουβιού και δες ποια από τα κουτάβια δεν φοβούνται>>.