Gözlerimi açmamla tavana bakmam bir oldu .Ne oluyordu böyle dişlerim fazlasıyla sıkıydı ve hareket edemiyordum.Küçük bedenim fazlasıysa korkmuş ve gerilmişti.Annem ise yanımda değildi .Kalkmaya çalışsam da kaslarım fazlasıyla sıktığım için kalkamıyordum.İşte o an anladım yeni bir nöbetti bu. Aklıma gelen şeyle anne diye çığlık atmam bir oldu ama beni duyamıyordu .Ağlamam hızlandı ve işte o an sadece kendimleydim beni duyamıyorlardı . Elinde telefon ile içeri giren annem çaresiz ve yaşlı gözleriyle gözlerimi buluşturdu ve anladımki fazlasıyla panik yapmıştı ve o anda işte olan babamı aramıştı iş yeri yakındı ve ambulans yerine onu çağırmıştı . Yatağa oturup bana çaresizce baktı o an ona gülümsemek istemiştim ama yapamamıştım bu imkansızdı .İşte o andan belli yaşadığım o anı hiç unutmadım .
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ZOR BEDEN
Non-FictionUYARI ; Bu kitaptaki olaylar ve eylemler gerçek ve yazar tarafından yaşanmıştır. Kitabın içeriği epilepsi hastası bir kızın mücadelesi,başarısı,azmi,hayalleri ve hayata tutunma başarısıdır.
