Twenty-Two Days with Liam (slow updates) [ON HOLD]

Twenty-Two Days with Liam \\ [Sequel to 22 Letters to Liam]

Sequel op Twenty-Two Letters To Liam; het lijkt me handig als je dat eerst leest, anders snap je waarschijnlijk niet waar het over gaat. x

Playlist on 8tracks.com/rosedavis1d (or download the app) (I feel like bringing out my own commercial wat am i doin)

Proloog.

Toen ik uit de kliniek liep voelde ik me nog erger dan toen ik net werd opgenomen. Op dit moment had ik gehoopt dat ik de val niet had overleefd en dat ik verkeerd was gevallen. Het is een wonder dat ik er vanaf ben gekomen zonder er iets aan over te houden, behalve een paar inwendige bloedingen en twee gebroken ribben, maar ik bedoel, de meeste mensen eindigen in een rolstoel voor de rest van hun leven.

Vier dagen heb ik in het ziekenhuis gelegen, en Liam kwam elke dag langs. Mijn moeder is één keer langs geweest om me duidelijk te vertellen dat ze me nooit meer wil zien en dat ik haar dochter niet meer ben, en tja... Pearl heeft het in ieder geval geprobeerd.

Als je je afvraagt wat ik daar mee bedoel; nou, ik heb haar weggestuurd en omdat ze eerst niet weg wilde gaan is ze door de beveiliging het ziekenhuis uit gedragen. Dat was het hoogtepunt van het hele jaar.

Op de vierde dag kwam Liam me opzoeken om te zeggen dat ik uit het ziekenhuis mocht, maar dat hij me naar een polikliniek zou brengen waar ze iets zouden doen tegen mijn suïcidale gedachten en mijn eetstoornis. Je had me moeten zien, echt. Ik denk dat ik nog nooit zo hard heb gehuild. Ik heb gesmeekt dat hij me dat niet zou laten overkomen en me gewoon terug te brengen naar het internaat, waar ik m'n leven weer zou op kunnen pakken. Hij had zijn hoofd geschud en gezegd dat ik ten eerste nooit meer een stap zet in dat internaat, en dat hij niet wil dat ik straks dood ga omdat in ondervoed ben. Toen hij eerst naar het internaat reed, dacht ik dat hij zou doen wat ik hem had gevraagd, maar we kwamen daar alleen om wat spullen op te halen. Het was een hel hol daar. Toen ik binnenliep keek iedereen me na, hoorde ik mensen lachen en giechelen en konden ze maar niet stoppen met duwtjes geven als ik langs liep. Het enige wat ik had gedaan was met mijn ogen rollen. Boven in mijn kamertje had ik een tas gepakt en het letterlijk gevuld met het eerst wat ik zag. Het maakt me eigenlijk allemaal niet meer uit. Heel even wilde ik uit het badkamerraampje klimmen en wegrennen, maar toen kwam Pearl binnen; natuurlijk. Waarschijnlijk heb ik nog nooit zo snel gemaakt dat ik weg kwam. Buiten kon ik de auto amper meer zien, door iedereen die er omheen stond en toen ik instapte had je Talischa's gezicht moeten zien!

Nou ja, uiteindelijk reden we toch naar de kliniek en heeft hij me daar een knuffel gegeven van 10 minuten en toen is hij weggereden. 4 maanden, als het niet langer was, heb ik niks van hem gehoord. Heb ik niks van iemand gehoord. En hij had nog zo beloofd om me elke dag op te zoeken. Het maakt niet uit, in de eerste plaats. Ik ben er toch aan gewent dat iedereen beloftes breekt.

Het probleem is; ik heb geen geld, geen ouders, geen vrienden en geen huis. Ik heb geen flauw idee wat ik moet doen. Zal ik Pearl bellen? Ik schud mijn hoofd. Nooit.

Eén van de jongens dan? Weer schud ik mijn hoofd. Die zijn waarschijnlijk ergens aan de andere kant van de wereld.

Great. Ik kan eigenlijk niks anders doen dan terug gaan nar het internaat. Als ze de kamer nog niet aan iemand anders hebben gegeven dan... Dat zou raar zijn toch? Al mijn spullen staan er nog in.

Zuchtend laat ik mijn schouders zakken. Ik sta buiten een polikliniek, met twee koffers, ik weet niet wat ik met mijn leven moet doen en ik moet plassen.

Er rijden een paar auto's langs me heen en ik laat mijn hand rusten op mijn mobiel in mijn broekzak. Dit is absurd, er moet toch iemand zijn waar ik heen kan? Misschien bedoelde mijn moeder het wel niet zo en kan ik weer gewoon bij haar intrekken. Er schiet een zachte giechel omhoog; Maddy je bent zo onnozel, ze heeft je niet voor niks in een internaat gestopt. Als je terug naar huis gaat is dat zelfmoord.