Twenty-Two Days with Liam (slow updates) [ON HOLD]

Chapter Three.

This chapter can avoid depression and eating disorders. CAN BE A TRIGGER.

Chapter 3 – Day 2.

Maddy’s POV

De volgende ochtend word ik wakker met een vieze smaak in m’n mond. Ergens merk ik het niet echt, aangezien ik vroeger elke dag wakker werd met deze smaak. Echter is het vier maanden geleden dat ik er last van heb gehad.

Als ik zie hoe laat het is, draai ik me om en zet m’n wekker uit. Buiten is het nog donker en ik heb geen flauw idee waarom het zo vroeg is en waarom ik eruit moet. Toch probeert iets me te vertellen dat ik niet kan blijven liggen.

Zuchtend open ik mijn ogen en rek me uit. Mijn boten en spieren voelen stijf aan en ik laat mijn lichaam een paar seconde op het bed liggen, voor de deur open schiet.

‘Maddy!’ roept Liam, die de onbeschaamd de kamer in stapt, en me uit bed trekt.

Ik grom en kijkt hem geïrriteerd aan, ‘Liam, laat me gaan,’ mompel ik.

Hij schud zijn hoofd, en als ik uiteindelijk voor op hem op de grond sta, laat hij mijn arm niet los. Waarom weet ik niet, maar het geeft me een gelukkig gevoel vanbinnen.

‘Je hebt school vandaag, Maddy,’ antwoord hij.

Meteen word ik wakker en kijk hem met grote ogen aan, ‘Wat?!’

‘Karen heeft het je gister verteld. Je zou vandaag beginnen, want je bent al laat, aangezien je vier maanden bent gebleven en niet drie,’ hij blijf stil voor een paar seconden voor hij zijn mond opnieuw opent, ‘Je hebt me nog steeds niet verteld waarom dat is…’

Ik rol mijn ogen en zucht, ‘Kan ik dat een andere keer doen? Ik heb anders niks meegekregen over school gister.’

Er verschijnt een glimlach op je gezicht, ‘Dat dacht ik al,’ lacht hij, ‘Je zat telkens zo in de verte te staren en ik had niet de indruk dat je daadwerkelijk aan het luisteren was, dus ik heb een wekker voor je gezet.’

‘Hoe weet je de code op mijn mobiel!’ roep ik verontwaardigt.

‘O, kom op, Maddy! Het jaar waarin je geboren bent? Serieus?’ lacht hij.

Ik laat mijn schouders zakken en kijk hem met een pruillipje aan, ‘Inbreker.’

Als ik uiteindelijk naar beneden kom, heeft Liam mijn tas met boeken al ingepakt, en brood gesmeerd voor op school.

‘God, je lijkt m’n vader wel,’ mompel ik, als hij mijn tas omhoog houd.

Hij lacht en haalt zijn schouders op, ‘Ik heb je rooster in je agenda gestopt en-’

‘Agenda?’ vraag ik verbaast. Ik open de tas en haal het boekje eruit. Als ik zie dat het mijn agenda van de kliniek is, bijt ik op mijn lip en draai mijn gezicht weg.

‘We kunnen vanmiddag het dorp in gaan om spullen te kopen, Mad, het is geen probleem. Iets anders heb ik nu niet,’ mompelt hij als hij de blik in mijn ogen ziet.

Ik haal mijn schouders op, en stop het boekje terug in de tas. Dankbaar pak ik de beker met warme thee die op tafel staat en neem een slok. De cafeïne maakt brengt mijn lichaam op gang en maakt me wakker.

Als ik de deur uit loop, pakt Liam mijn jas, ‘Ho, ho,’ zegt hij, als ik me omdraai. Hij wijs naar de boterham met kaas die in de keuken op me ligt te wachten en ik zucht.

Kaas in één en al vet. Ew.

‘Ik zou heet graag willen, Liam, maar-’

Opeens recht ik mijn rug. Een kant van mijn gedachte die ik niet al te goed ken, gaat tegen het stemmetje in.