Save Me..

Η μετακομιση

Καθομουν εξω απο το καινουρια μας σπιτι.Δεν μου αρεσε.Οχι οτι μου αρεσε περισσοτερο το προηγουμενο,απλα εκει ημασταν οικογενεια ενω τωρα..Δεν εχω μιλησει καθολου στην μαμα μου απο τοτε που φυγαμε,και τι να της πω αλλωστε;; Δεν ειχα λογια για οτι ειδαμε,απλα καθομαι με τα ακουστικα μου ακουγοντας Fray και Placebo..Με ηρεμουν αλλα οχι ακρετα για να σταματησουν τα δακρια θυμου που βγαινουν απο τα ματια μου.Δεν μπορω ακομα να πιστεψω οτι ο μπαμπας μου εκανε κατι τετοιο.Οχι με τιποτα δεν περιμενα οτι θα μπορουσε ποτε να παει με αλλη γυναικα..Και ειδηκα μεσα στο ιδιο μας το σπιτι.Ηταν πολυ αβολη η στιγμη που μπηκα μεσα με την μανα μου,δεν εκλαψε για να μην στεναχωριθω,αλλα εβλεπα μεσα στα ματια της το σκοταδι,ηθελε να κλαψει,ηθελε να φυγει απο εκει μεσα οσο πιο γρηγορα γινοταν..Και το εκανε.Δεν αλλαξαμε απλως σπιτι,πηγαμε σε αλλη χωρα..Αγγλια!
Παντα ηθελα να επισκεπτω την Αγγλια,αλλα οχι ετσι..Ηθελα ολη μου την οικογενεια.

Εχει 1 βδομαδα που εχουμε ερθει στο νεο μας σπιτι.Ειναι πιο δυσκολο απο οσο φανταζομουν.Στην Αθηνα ειχα ολους τους φιλους μου,ημουν απο τα πιο δημοφιλες παιδια του σχολειου και εκανα παρεα με ολους ενω εδω ολα ειναι τοσο δυσκολα.Στο σχολειο δεν εχω κανει ακομα κανεναν φιλο.Εχουν προσπαθησει καποια κοριτσια να μου μιλησουν αλλα δεν εχω καμια ορεξη να μιλησω με κανεναν και για τιποτα,καλυτερα μονη με τα ακουστικα μου.Η μητερα μου καθε μερα μου λεει "Βιβιαν πρεπει να αποκτισεις παρεες οπως ειχες στην Αθηνα.Εχεις κειστει στον εαυτο σου..."

Το ξερω..Εχω κλειστει παρα πολυ στο εαυτο μου.Καθε μερα ολο και πιο πολυ.Ουτε στην μανα μου δεν μιλαω καλα καλα.Καποια παιδια απο το προηγουμενο σχολειο μου εχουν προσπαθησει να με παρουν τηλεφωνο αλλα δεν τους εχω μιλησει.Θελω να μεινω μονη,να ξαπλωνω στο κρεβατι μου ακουγοντας τραγουδια η βλεποντας American Horror Story.Καθε βραδυ παρεα με την αγαπημενη μου λεπιδα και τα προηγουμενα σημαδια στα χερια μου.Εχει καιρο απο τοτε που την πρωτο χρησιμοποιησα,απο τον θανατο του αδερφου μου,απο εκεινη την μερα,2 Μαρτιου του 2013 ηταν το θυμαμαι σαν χθες, που τον βρηκα στην μπανιερα, με τα χερια του να σταζουν αιματα.Απο τοτε ειχα προσπαθησει να κανω πολλες παρεες για να μην τον θυμαμαι..Τα καταφερνα καλα αλλα δεν μπορουσα να ξεχασω την εικονα του τα βραδια.Παντα ημουν χαμογελαστη αλλα μεσα μου παντα εννοιωθα ενα κενο.Και το μονο πραγμα που μου γεμιζε αυτο το κενο ηταν η λεπιδα μου.