PİŞMANLIK

1.Bölüm

Küçük bir kasabada yaşayan bir çocuktum.
Herzaman ki gibi,haziran aylarında arkadaşlarımla gittiğim yere gittmiştim.Arkadaşlarımdan birinin kuzeni gelmişti,tanımayan gözlerle gözlerle arkadaşlarımın yanına gittim.Arkadaşım kuzeni Metin ile beni tanıştırmak istedi.Tanıştırmadan önce Metin şöyle söyledi ''Ben bu sefile tanışmam.'' Tanımayan gözlerim doldu... Hıçkıra hıçkıra ağlayarak eve döndüm.Annem '' Ne oldu ? '' dedi .Hiç bir cevap veremeden odama geçdim.Her ne kadar da sefil olsam kalbim Metin'e karşı cok zengindi.'' Ona karşı birşey mi hissediyorum ? Ondan hoşlanıyormuyum acaba?'' Sonra kendi kendime düşündüm.Ben neler söylüyorum? Derin bir nefes aldım ve odadan dışarıya çıkdım.Kardeşım Elif ile birlik de oynarken Metin 'in geldiğini görüm ,derin bir nefes aldı.Ve bana şöyle söyledi; ''Banu özür dilerim'' dedi.San ki o an içim de bir fırtına koptu mutlulukdan havalara uçtum.''Peki Metin önemli değil '' dedim.Sonra Metin ile birlik de Kasabamızı gezmeye çıkdık.Gezdik,oynadık,güldük ikimiz de evlerimize döndük.Eve döner dönmez  odama geçip her gün ki gibi günlük tutmay abaşladım.''Yorucu ama mutlu,huzurlu,sevgi dolu bir günden merhaba günlüğüm.'' diyerek başladım günlüğüme.Günlüğümü tamamladım.Sonra günlüğümü yerine kaldırdım ve yatağıma yattım.Düşüncelere kapıldım; ''Metin den hoşlanıyormuyum ?'' Bu soruyu ikinci kez düşünüyordum fakat cevabını bilmiyordum.Banyoya gidip işlerimi haletim.Yorucu bi günden sonra güzel bir uyku çektim.Yorucu bi günden güzel bir uyku çektim.Sabah uyandığımda ilk aklıma gelen Metin idi.Kahvaltımı ettim,dışarı çıkdım.Çıktığım da  Metin de dışar da idi.Ama sanki canı sıkkın gibiydi. ''Ne oldu Metin ? '' dediğim de mavi gözleri doldu .''İyimisin ?'' dediğim de ise bana sarılarak ağladı.Sakinleştikden sonra sordum.''Sıkıntın ne ? Metin iyimisin ? '' dedim.Metin ise ''sayen de '' diyerek cevap verdi.''Peki anlaticakmısın ? '' dedim ''Peki anlatayım.'' Anlatmaya başlamadan önce ''Sende beni bırakma olur mu ? '' dedi.Ben şaşkın gözlerle baktım.''Ben anne mi ve baba mı üç sene önce bir kazada kaybettimOnlardan bana kalan tek şey Annemın kolyesi idi ve ben onu kaybettim...''dedi.Anlatırken mavi deniz gibi gözlerinden yaşlar akıyordu.Ona sımsıkı sarıldım ve ''Sana söz veriyorum o kolyeyi bulucam...'' dedi.''Gerçekten mi? '' diyerek cevap verdi.Mavi gözleri bana inandiğını ima ediyordu.''Gerçekten diyerek'' cevap verdim.Sonra kolyeyi aramaya cıktık Metin çok mutlu ve umutlu görünüyordu.Aradık,baktık fakat bulamadık akşam olmasına az kalmıştı .Metin durgun bir şekil de ''Bak bulamadık işte '' dedi ''umudunu kaybetme yarın yine bakarız.'' Diyerek cevap verdim.