Het was weer zo ver, nog een paar uurtjes en dan zouden wij gezamelijk vertrekken, Op naar ons Vaderland.
Een land waar ik verlangde naar de Adhaan, 5x op een dag. Een land dat geen tijd kent, alleen tijd om te bidden. Een land dat familie dagelijks over de harde vloer van Marokko heen raast. Een land vol lekkernijen en waar je altijd een kopje thee kan doen zonder er helemaal voor aan te kloppen. natuurlijk een land dat in ons harten staan geschreven, en we het nooit zullen vergeten waar ons roots naar toe leid.
Maar voordat we daar aan konden denken en al konden relaxen moesten we eerst een reis afleggen van wel 3000 KM.
En natuurlijk niet zonder gevaar...
Zal het ons lukken om binnen 3 dagen bij ons familie te voegen, of zullen we problemen krijgen en een onvergetelijke trip ervan maken?
Dat zullen jullie mee lezen in het verhaal van:
Soumya.
Een doodgewone meisje van 19 jaar.
Althans..
Dat denkt zij.
