Het was eindelijk zover, we konden eindelijk vertrekken. We zouden met ze allen gezamelijk naar Marokko gaan met de Auto, en met 'we' bedoelde ik mijn 3 beste vriendinnen.
En dat zijn Dounya, Lamyae en Amal.
Je heb Dounya en tsja.. Zij is eigenlijk de psycopathe in the group.
Dan heb je Lamyae, Lamyae is eigenlijk de stille tussen ons, zij is ook the Brain of the Group. Als ze iets te zeggen heeft dan slaat dat gelijk aan op ons groepje.
En dan heb je Amal, en Amal is net als Dounya, alleen een tikkeltje erger en zonder genade haalt zij jou uit in woorden.. Maar ook met handen.
En daar heb je mij dan.. AANGENAAM Soumya.
Maar even ter zaken.
Terug naar ons verhaal.
' mijn naam galmde langs de muren en buren, en het hele huis door, een gebrul die ik uit 1000 zal herkennen.
Het was Amal die zo liep te brullen en achter het gebrul kwam een gekrijs dat ik ook nooit zal vergeten
En dat was Dounya. Ik kon ze nu al opsluiten in de kofferbak met ducktape & all. Tjonge.. En daarmee moest ik het overleven 3 dagen lang.
' someone please call 911 or 112 of whatever'
'Jaaaaa' schreeuwde ik terug' kom er al aan! Even laatste check & dan vertrekken we riep ik ze nog na. Ik hoorde al een auto opstarten, gauw sloot ik alles af. TV kabel eruit, stekkers uit, koelkast uit, deuren opslot, achterdeur dubbel slot, ramen dicht... Check check check.. ' Yess we konden gaan' & snel deed ik de voordeur opslot en stapte in en zwaaide we onze Ouders uit. Hun zouden ons inhalen met de vliegtuig..
We toeterde en reden onze straat uit en we waren geeneens 1min aan het rijden en we zongen al ' We zijn der Bijnaaa, We zijn der bijnaa maar nog niet helemaal '
En daar begon onze reis naar het paradijs..
Oké nee grapje.
En we zette het nummer op ' ana Radi '
