Every 23rd

Part 1

Pinagmasdan ko si nanay sa kaniyang tumba-tumba malapit sa bintana yakap yakap ang larawan ni tatay,nakapikit ang mga mata niya at tila may ibinubulong sa hangin,at ngingiti ng pasimple tsaka babagsak ang mga luha.

Ang malamig na hangin ang tila yumayakap sa balat niyang porselana na may katandaan na.

Nanatiling tigil ang mga paa ko,hindi ko siya nilapitan o niyakap manlang dahil alam kong ang presensya ko ay hindi magiging sapat para maalis ang sakit sa puso niya.

It's like,love and pain break her heart into pieces.

Lumuhod ako sa harapan ni inay ,at hinaplos ko ang mga tuhod niya.

"Nay,lumaban ka sa sakit ha,lilisan rin yan sa puso mo"usal ko.

Hindi niya ako pinansin,at nanatiling nakapikit ang mga mata niya.

"Marso 21" Bulong niya.

Ngumiti siyang muli at ipunukol ang tingin saakin.

Napatakip ang mga kamay ko sa aking bibig,ganitong buwan at araw nawala si itay!

Tuwing marso 21 ay ganito si inay,iba siya sa masayahin at palangiting siya,iba siya sa tuwing araw na ganito.

Tiningnan ko ang buhok niyang sumasabay sa lipad ng hangin,kung ganoon lang sana kadaling liparin ang alaala edi sana wala ng sakit ang bumabalot sa puso niya.

Gusto kong sabihin kay inay na hindi lang naman siya ang nasasaktan sa totoo lang ay ako rin,hindi lang siya ang umaasa sa pagbabalik ng taong mahal niya,ang masakit roon ay wala ng mangyayaring pagbabalik.

"Setyembre 23 2000,nay gusto mo bang malaman kung ano ang buwan at araw na iyan sa buhay ko?"

Kung tutuusin ay wala lang ang araw at buwan na iyan sa mundo,pero para saakin ay tinatakan na ito upang makita ko na ang mga bagay na  nangyayari sa buhay ay may lugar.

Tumango siya,sa ngayon ay wala na ang mga ngiti sa kaniyang labi.

kinuwento ko na ang bagay na matagal nang nakapaloob sa aking puso na ngayon ay sasabog na.

"September 23 2000,is the day he chose to live each day alone,without me to be exact.I never complained about it even though he never gave me his reasons,because i love him,loving someone is also letting stupidity control you.I know it's wrong,but loving him is never an option,for me it's a perfect chooice,but i realized that nothing is close to perfection.I wrote for him,and i still wite for him even though he never answered any of my letters because i know it will be worth it someday,the pain will be washed away once he love me....again"

Tulala akong isinalaysay ang mga bagay na iyon.

Humikbi na ako sa mga oras na iyon,nagulat ako ng naramdaman ko ang yakap ni nanay saakin,as if her embrace will take away the pain.

Niyakap ko siya pabalik,at marahan kong inalis ang aking pagkayap sa kaniya.

"Nay,that's why you always see papers underneath my bed,i still write for him,i still hope for our future,i still hope for us,kahit alam kong ako lang ang nalaban para sa amin,kahit pakiramdam ko ay ako lang ang lalaban para sa amin hanggang sa huli."

"Anak,bakit sabi mo saakin kinalimutan mo na siya?"

"Maybe because denying things can be easy to forget,"

Napatakip ang mga kamay ni nanay sa bibig niya

"Kaya pala,Luna"

"Anong kaya pala nay?"

Nagmamadaling pumunta si inay sa kuwarto pagkalabas niya ay may dala-dala siyang kahong puti.

"Buksan mo iyan Luna, he send those every 23rd of the month"usal niya.

Binuksan ko ang kahon,ng nakita ko ang laman ay nabitawan ko ito.

Puno ng hinanakit ang puso ko tila gusto na nitong sumabog.

Puno ito ng mga sobre na naglalaman ng sulat ni zion

"Nay bakit ngayon mo lang ito pinakita?"

"Because you said that you already get rid of your feelings for him,anak sabi mo kinalimutan mo na,at alam kong hindi magiging maganda ang pakiramdam mo kung buwan buwan kang makakabasa ng sulat niya."

"Nay kailan ang huli niyang sulat?"

Dinampot ko ang kahon at tiningan ko ang huling buwan at araw na nagsulat siya:

'January 23 2013'

July 23,2016 na ngayon na ngayon,ilang buwan o taon na siyang hindi sumusulat?, nakita ko na ang unang sulat niya ay mismong noong araw na iniwan niya ako;Setyembre 23,2000.

Binasa ko ang nasa loob ng huli niyang sulat at unti unting nangatog ang mga tuhod ko.

"Every damn seconds of my life is about you Luna,everytime i look up i remeber how your eyes twinkled when you cried,how i wish i can wipe away your tears that time when i chose to left you,but i know that  wiping away your tears will not be easy because im the one who caused it.I loved you and to be honest i still love you.When will you answer my letters? Ilang buwan na ba ang lumipas simula noong pinili kong iwan ka? Maaaring huling sulat ko na ito,ayoko nang maramdaman mo pa ang sakit na idinulot ng mga salita ko.Words will not be enough to these things,you're the most amazing one that life offered me.Live your life without me,i know you can.Do yo still remember what i said? Stars will still shine the moon will still give it's light every night for you,even when im gone"

Sa totoo lang ay hindi ko madampot ang kahit anong emosyon pero may isa akong naramdaman,sakit.

"Mananatili ka sa puso ko Zion,hindi man sa bawat araw pero sa aking memorya.Kung gugustuhin mo man muli ay may puwesto ka,puwesto dito sa puso ko." Bulong ko sa hangin.

Ngumiti ako ng oras na iyon,katulad ng pag ngiti ni inay sa hapdi at sakit.

Note: "Kahit pakiramdam ko ay ako lang ang lalaban hanggang sa huli" Ito yung favorite line ko ni luna the feels ;( This story is something a bit dramatic i know na you're not looking forward para sa part two haha pero it will be posted soon.Thankyou for reading.Godbless loves!