Masaya Ka Ba? [Short Story]

Chapter 5

"Class, you need to make a poem about love," wika ko.

Isang guro na ako. Ilang taon na rin ang lumipas.

******

Nagche-check ako ng mga papel nila ng may nakaagaw pansin sa akin na tula.

You came in my life,
You made me see the world in a different way;
But I made you leave
Which I regret.

Night by night, day by day,
I was hoping you can come back,
So I can say how I also feel about you,
But you didn't, and I failed.

One day, I was sitting on the stairs,
taking a look at your photos,
I received a message saying:
"Your bestfriend died, an hour ago,
Suffered under leukimia."

As I read that,
my world suddenly stopped.
Slowed down,
I regret that I didn't say I love you.

Akala ko tinanggap ko na. Nagtatakbo ako papunta kung saan. Napadpad ako sa pamilyar na lugar, sa sementeryo.

Sa unang pagkakataon pinuntahan ko ang puntod niya. Sumalampak ako sa damuhan.

"Masaya ka ba? Na iniwan mo akong nag-iisa. Masaya ka ba? Ako hindi eh, kasi hindi ko nasabi ang nararamdaman ko sa'yo. Ang pag-ibig ko sa'yo. Ang sakit-sakit," ngawa ko sa harap ng puntod niya.

"Masaya ka ba? Ahhhh," paulit-ulit kong tanong.

*sob*
*sob*

"Lagi na lang kayong nang-iiwan. Tuloy wala na akong masandalan. Iniisip ko na hindi ka naging masaya sa akin."

"Sana masaya ka na," huling wika ko bago nilisan ang puntod niya.

Puntod ni John Dale Orioste.