Achtervolgd Door Het Verleden

DEEL 23

Het was een gsm. Zo een Nokia baksteen. De gsm bleef trillen, iemand belde. Het was een privé-nummer. Zou ik opnemen? 

*Sana's pov*

"Doe je ogen dicht." Zei hij. Ik sloot mijn ogen. "Echt niet spieken!" Zei hij. "Nee tuurlijk niet." Zei ik lachend. Ik voelde iets koud langs mijn arm glijden. Ik voelde direct aan dat het een armband was. "Mag ik nu mijn ogen opendoen?" Vroeg ik. "Wacht even....ennn ja" Zei hij. Ik keek naar de armband en het was prachtig. Het was goudkleurig met daarin onze namen gegraveerd.

"Sofian & Sana"

"Het is echt prachtig! Je moest dit niet doen!" Zei ik tegen Sofian en ik gaf hem een knuffel. "Hoe heb je dit betaald?" Vroeg ik. De armband zag er echt kostelijk uit. "Alles voor mijn prinses." Zei hij en hij gaf me een kus op mijn voorhoofd. Juist opdat moment belde iemand me. Het was mijn moeder en ik moest naar huis. "Ik moet gaan, mijn moeder belt." Zei ik. Ik nam vlug al mijn spullen. "Kun je nog niet heeeeel eventjes blijven?" Smeekte Sofian en hij trok mij naar zich toe. "Nee sorry ik moet echt door, maar echt bedankt voor de armband! Ik hou echt van jou." Zei ik. Ik gaf hem een vlugge kus en liep de bieb uit. Ja, dat was onze vaste afspreek plaats. Niet de bieb van mijn stad natuurlijk. Een klein bibliotheekje net buiten de stad waar weinig volk kwam. Ik ging naar de bushalte. Onderweg keek ik nog even naar de armband. Het was zo prachtig. Ik heb nog nooit zoiets mooi gekregen in mijn leven. Sofian is echt de beste jongen ooit! Ik staarde nog even naar het bandje en deed het daarna uit. Niemand mocht deze natuurlijk zien. Wat gaan ze dan wel niet denken van mij?Ik weet dat een vriendje hebben slecht is, maar Sofian is anders. Hij is zo lief en zachtaardig. Ik weet echt dat hij mijn hand gaat komen vragen. Ik voel het gewoon. 

Ik stapte de bus op en keek op mijn gsm.Ik las nog alle berichtjes tussen mij en Firyal. Ergens vond ik het echt erg dat we ruzie hadden. Waarom gunt ze mij dit niet?Ik geloofde het eerst niet, wat Badra en Rihana zeiden, dat Firyal verliefd was op Sofian. Maar toen ze  voorstelde, om met 4 te werken wist ik het zeker. Ik heb al een tijdje een oogje op Sofian. Maar hij toonde nooit echt intresse in mij. Pas sinds dit schooljaar kan hij zijn ogen niet van mij af houden. Ik ben echt zo blij met een persoon als hem.Ik kan dit gewoon niet in woorden omschrijven. Maar ik vind het echt wel jammer dat ik dit niet met Firyal kan delen. Met delen bedoel ik dat ik met haar overal over kan praten. Ik kan met Firyal mijn hele toekomst al plannen. Met Rihana en Badra... Daar gaat het alleen over oppervlakkige dingen. Make-up, jongens... Ik mis Firyal echt. Misschien moet ik toch met haar gaan praten... Ik weet toch nu zeker dat Sofian van mij is nu. Ik haalde de armband uit mijn tas en keek erna. Ik ging met mijn vingers over onze namen. "Sofian en Sana."Fluisterde ik. "Voor altijd." Zei ik en gaf terwijl een kus op de armband. Ik weet het echt zeker. Sofian is mijn mannetje en ik ben zijn vrouwtje. Ik stuur Firyal een sms om te komen praten. Dan zal ze het vast begrijpen, zeker als ze de armband ziet. 

Sana's gsm

Ik: Kan ik met je praten, straks om 16uur bij mijn thuis?  Xx

Ik kreeg niet direct een antwoord, dus ik vergrendelde mijn gsm. Toch bleef ik verschillende keren mijn gsm checken. Zou ze me negeren? Misschien wilt ze niet meer met me praten? Oke, niet negatief denken. Misschien is ze gewoon bezig met iets. Als ze om 15u30 niet antwoord, ga ik naar haar huis, beloofde ik aan mezelf. Ik moet en zal haar vandaag spreken! 

Ik kwam thuis aan en groette mijn moeder. "Salam benti, ik ga naar de tandarts met je zusje, papa werkt nog dus zou je even al aan het eten kunnen beginnen?" Zei mijn moeder. "Ja, is goed mama maar is het oké dat Firyal om 16 uur even langskomt?" Vroeg ik.  "Ja is goed ze is hier altijd welkom en vraag of ze hier wil blijven eten. En oh ja, bijna  totaal vergeten! Je was één van je pyjama's vergeten, ze is die terug komen brengen gisteren." Zei mijn moeder. Pyjama waar heeft...? Omg dat is dus waar Firyal het over had. Ze heeft me beschermd. Ze heeft echt mijn leven gered. Ik speelde vlug mee en zei: "Ohh ja ik dacht al dat ik iets was vergeten! En goed idee, dan maak ik wat extra ook." Zei ik. "En waar ligt mijn pyjama?" Vroeg ik. "Hangt aan het wasrek, is bijna droog denk ik."Antwoordde mijn moeder. "Dankje" Zei ik en ik gaf haar een kus. Mijn moeder vertrok naar de tandarts met mijn zus. Ik ging naar het wasrek en nam de pyjama. Ik vouwde het op en legde het in de zetel. Ik ging even douchen. Het was nu al 14 uur en ik ging zo beginnen aan het eten. Ik besloot om lasagne te maken. Ik moet ooit  eens iets voor Sofian maken. Hij moet mijn kookkunsten proeven. Ik dacht nog even aan hem en toen dacht ik aan de armband. Ik liep naar mijn tas en nam de armband. Ik zette hem in mijn bureauschuif en deed die ook op slot. Zo is die wel goed verstopt! Ik liep terug naar benden en begon aan mijn overheerlijke lasagne.