NUR

...

Mediadakı mahnı bu hekayeni yazmağıma sebeb oldu. İlham qaynağım Model - Sarı Kurdeleler :)

Xestexananın qarşısında dayanan qara maşının sürücünün yanındakı ön oturacağında oturan qara kostyum geyinmiş cavan oğlan qapını açıb maşından düşdü. Süretle sağ arxa qapıya doğru geldi ve qapını açdı. Biraz keçenden sonra açılmış qapıdan bir qadın aşağı endi. Düşen kimi qametini düzeldib, üst-başını da eliyle seliqeye saldı. Tünd boz, üzerinde müxtelif renglerden ince naxışları olan eteyi diz qapaqlarına qeder qüsursuzca bedenini sarmışdı. Qara köyneyi, eteyinin üzerindeki benövşeyi rengle uygunlaşdırdığı ince hündürdaban ayaqqabıları, balaca qara çantası ile göz oxşayırdı. Çiynine atdığı qara süni xez ise güneş işığında parıldayırdı. Xezin süni olmasının sebebi insanların menasız gözellik üçün heyvanların canına qesd etmesini qebul ede bilmemesi idi. Onsuz da ne ferqi var ki. Tebii olsa külli miqdarda pul xerclenir, xeyli heyvan canlı-canlı mehv edilirdi.
Dik duruşunu pozmadan xestexanaya doğru addımladı. Qapını açan qara geyimli cavan oğlan da onun arxasınca gelirdi. Xestexanadan içeri keçdikden sonra onu gören işçiler: "her vaxtınız xeyir Cahan xanım", "necesiniz Cahan xanım?", "Bakıya xoş gelmisiniz Cahan xanım" ve s.kimi söz birleşmeleriyle onu salamlayırdılar. Bunların heç birine üz mimikasıyla bele cavab vermirdi. Qaşları düyünlenmiş çox yavaş addımlarla etrafı izleyerek gedirmiş kimi görünse de eslinde o, burada deyildi.

- Anam, o menim anamdı. Onu hara aparırsız? Menim anam yatıb. Axı siz bilmirsiz, o yatır sonra oyanır. Aparamayın. O yatıb. Axı size deyirem o yatıb. Üzünü açın, nefes ala bilmeyecek axı. Ana!!! O menim anamdı. Onu apara bilmezsiz. Dayanın, onu yere qoyun. O oyanacaq! Xala, burax meni ne olar. Qoy qaçım anamı qucaqlayım, qoy onu aparmasınlar, axı o menim anamdı. - gözlerinden yaş axa-axa hıçqıraraq ağlayan balaca qız kimseden yardım ala bilmeyeceyini görende bir kenarda boynunu öne büküb sessizce dayanan atasına baxdı - ata! Qoyma, ata! Anamı aparmasınlar! O bizim anamızdı! Onlara de ki, anam oyanacaq. Ata! - Cemil başını qaldırıb, qışqıran qızına baxdı. Qardaşlarının ve qayınlarının çiyninde geden tabuta teref baxıb qızına teref addımladı. Yerde çömelib, qızı ile boy seviyelerini beraberleşdirdi. Qızı tutan xalasına başıyla onu buraxmasını işare edib, qızın boş qalan ellerini tutdu:
- Nur, anan yoxdu artıq. O daha oyanmayacaq. Bizim yanımıza gelmeyecek. Bizi qoyub getdi, Nur. Bu günden sonra tekce sen ve men varıq - qızına göre ağlamayan Cemil, Nuru sinesine sıxıb hönkürtüyle ağlamağa başladı.

Cahan koridorda ireliledikce gözündeki qara eyneyi çıxarmırdı. Çünki onu tanıyanların gözlerinden axan yaşları görmesini istemirdi. O addımladıqca bütün keçmişi, yaşadıqları, yaşamalı olub da yaşaya bilmedikleri kino lenti kimi gözünün önünden keçib gedirdi. Bu onun içindeki fırtınanın güclenmesine, üreyini paramparça etmesine sebeb olurdu.

İlk bir hefteden sonrakı günlerde Nurun kabusları başlamışdı. Sebine tek ölmemişdi. Onunla beraber Nurun uşaqlığı, Cemilin bütün yaxşılığı da ölmüşdü. 6yaşlı balaca qızın bütün heyatı anası ile birlikde qara torpağa gömülmüşdü.
1hefte sessiz keçmişdi. Birden-bire 2gün Cemil yoxa çıxdı. Hemin günlerde balaca qız evde tek başına qalmalı olmuşdu. Gecenin qaranlığında "Ana! Hardasan ana!" deye saatlarca ağlasa da sesine ses veren olmamışdı. Çaresiz qalıb gözyaşları içinde yuxuya getmişdi. Atası eve qayıdıb gelende üz-gözü şişmiş, sağ gözünün altı qaralmış, sol yanağında böyük yara var idi. Tek gelmemişdi. Yanında 2kişi de var idi. Qızının elinden tutub:
- gel qızım. Gedirik bu evden. Daha başqa yerde yaşayacağıq
- ata, oyuncağım... anamın aldığı gelincik qaldı. Ata dayan onu götürüm. - Nur qaça-qaça gelinciyini, ayı formasında olan çantasına en sevdiyi donunu, ayaqqabısını qoyub götürdü. Atası ile gelen kişilerden biri:
- ele et ki, gelen defe qızını uduzmayasan! - deyib, qehqehe çekdi.
Qeribe, balaca, dağılacaqmış kimi görünen köhne evler olan mehellede balaca bir evde yaşamağa başlamışdılar. 2il burda yaşadılar - eger buna yaşamaq demek olardısa! Her gün atası içe bileceyi qeder içir, eve gelib adi bir söze göre bele onu döyürdü. Artıq atasının bu hereketine alışan qız atası gelenecen yatağa girirdi ki, ele bilsin yatıb. Yaxınlıqdakı balaca mektebe de yenice getmeye başlamışdı. Eve gelib yatmış qızı oyadırdı "derslerini oxumusan? Getir danış görüm ne oxumusan?". Qorxudan dili-dodağı söz tutmayan qız bu sebebden atası terefden daha çox döyülürdü. Yaşının çox az olmasına baxmayaraq elini-qolunu yandıra yandıra yemek bişirmeyi de öyrenmişdi. Evvelki yaşayışlarından eser-elamet qalmasa da evde yemek bişirmeye az çox ne ise tapmaq olardı. 8yaşı olanda yene atası bir neçe gün gelmedi. Artıq buna da alışmışdı. Balaca qızın özü cismen çox da böyümemişdi, amma ruhu böyüyüb yaşlanmışdı artıq. Qapılarının ağzında oynayan uşaqların sesini eşitse de atasının qorxusundan çöle çıxa bilmirdi. Heç çıxanda da oynaya bilmirdi. Çünki heyetdeki uşaqlar da atasından qorxurdular ve onu öz oyunlarına daxil etmirdiler. Hemişe anasının aldığı balaca gelincikle dost olmaq mecburiyyetinde idi.