Henüz 16 yaşındaydım. Hiç kimseyle bir bağlantım yokdu , yumrukladığım tek şey büyük bir kum torbasından ibaretti. Ben cesaretsizliğimin esiri olmuştum. 11 yaşımdan beri hiçbir şekilde cesur yaşayamadım. Hayat beni savurgan rüzgarlarıyla, bir yerden bir yere sürüklüyordu. Semay, beni 11 yaşındayken para sıkıntısındantısından dolayı satmış. (ona anne diyemiyorum). 11yaşından beri sürekli kısıtlandım. Kimseye anne şefkatiyle sarılamadım. Kimseden babam gibi harçlık isteyemedim. Dayak yerken beni hiçkimse kollamadı. Fakat pişman değilim yaşadıklarımdan. Yeni ailem bana , duygusuz olmamamı öğretti. Güzel, özel bir liseye başlattı. Ve şimdi burdayım. İzlemekden zevk aldığım, bana sarıldığında bütün dertlerimi sonlandıracağını düşündüğüm Ezgi' yi izlemekdeyim. Yaşıyorum ya en azından bu bana yeter. Ama benim olmadan bile ona her seferinde ( benimsin ) demek acıtıyordu içimi. O istemeden, ona sarkan çocukları acımadan dövmek hobi olmuştu artık. Diğer kızlar bu davranışlarımdan hoşlanırken, Ezgi sadece gülüyordu bana. Bakıp geçiyordu. Bazen diyorum ki belki de bu kadar kötü birini istememesi normal. Duygusuzlaşmıs, duygusuzlaştırılmış birini sevmek korktuyor olabilir onu. Ya da ona zarar vermemden korkuyordur. Belki de hiçbiri. Beni istemiyordur okadar.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Siyah Hayal
ChickLitFazla merak zarar ya insanlara yaşamayan bilmez.; Yaşamayan bilmez zamanın zarar olduğunu. Yaşamayan bilmez aşkın zorunluluk olduğunu. Yaşamayan bilmez hiçbir şeyin unutulmadığını. Yasamayan bilmez hayatın da insanlar kadar karanlık olduğunu..
