Ik laat je nooit gaan

{Hoofdstuk 2}

Ik word wakker. "Huh? Waar ben ik?" denk ik bij mezelf. Dan hoor ik een stem; "Goedemiddag." Het is Jesse. "Goedemiddag? Heb ik zo lang geslapen?" Ik kijk op mijn mobiel. Het is al bijna vijf uur. "Zes gemiste oproepen van Merel." snel open ik mijn appjes;

Meertjee❤️: MAE! KOM NU ONLINE!!!!!

Meertjee❤️: I NEED YOUUUUU!

Zo snel als ik kan belde ik haar terug.
"Wat is er gebeurt?!" roep ik door de telefoon. Merel begint te huilen. "Meer? Gaat het?" Merel huilt normaal nooit. "Ik kom nu!"

"Wat is er?" vraagt Jesse. "Weet ik niet, maar er is iets gebeurd met Merel. Ik moet nu naar haar toe!" zeg ik. "Gaat het al weer beter met je dan?" "Ja het gaat goed." "Moet ik met je meegaan?" vraagt hij. Hij is ook zo lief, maar ik denk dat Merel liever heeft dat ik alleen kom. "Nee, dankje."

Snel pak ik mijn fiets en bedank Jesse. "Geen probleem. Als er weer iets is kan je altijd naar me toe komen hè?" zegt hij. "Ja dankje." Ik voel dat ik begin te blozen. Snel kijk ik weg, maar dan geeft Jesse me een knuffel. Ik zou willen dat dit moment voor altijd duurt, maar ik moet nu echt naar Merel toe. Zo snel als ik kan fiets ik naar haar huis.

Ik bel aan bij Merel. Ik ben helemaal buiten adem. Merel kijkt door het raam. Ze rent naar de deur en springt in mijn armen. "Wat is er gebeurd?" vraag ik. Merel is zo hard aan het huilen dat ze niet uit haar woorden kan komen. "We gaan wel even naar binnen." zeg ik.

We zitten op de bank. Ik heb Merel weer een beetje gekalmeerd. "Wat is er nou gebeurd?" vraag ik voorzichtig. Merel kijkt me bang aan. "Meer? Je moet het me vertellen." Ze schraapt haar keel. "Toen je weg was..." ze stopt even met praten. "Ja, wat is er gebeurd toen ik weg was." "Het begon allemaal in de nederlands les. Ik zat achter James. Amber was niet op school dus vroeg ik aan hem of hij wist waar ze was. Hij draaide zich om en zei dat hij het ook niet wist. Toen moest hij zich melden. Hij was heel erg boos. Na school wilde ik mijn fiets pakken, maar ik werd opgewacht door Amber en James. Ze hebben me uitgescholden en mijn fiets kapot gemaakt. Ik was heel bang en heb je gebeld, maar je nam niet op. Ik ben zo hard als ik kon weggerend, maar ze kwamen achter me aan. Toen ik thuis kwam heb ik je geappt. Er was niemand thuis."

Ik ben er stil van. Amber en James doen wel vaker vervelend de laatste tijd, maar ik had nooit verwacht dat ze zoiets zouden doen. Niet zo lang geleden waren Amber en ik nog beste vriendinnen. Ik herken de Amber van nu echt niet meer. Er rolt een traan over mijn wang. Ik kijk Merel aan. Zij is ook al half aan het huilen. Dit is de eerste keer dat ik haar heb zien huilen bedenk ik me.

"Meer, dit moet echt stoppen. Ze zijn veel te ver gegaan dit keer." Merel knikt. "Maar wat kunnen we eraan doen?" vraagt ze. Ik weet het ook niet. "Kunnen we niet naar de teamleider gaan?" vraag ik. Merel kijkt me bedenkend aan. "Daar maken we het denk ik alleen maar erger mee." zegt ze. "Ja... Maar er moet toch iets zijn wat we kunnen doen?"

Ik ben de rest van de middag bij Merel geweest. Om half zes moet ik naar huis. "Ga je anders mee naar mijn huis? Misschien mag je blijven logeren." zeg ik. "Ja, leuk." We bellen onze ouders en het mag. Snel pakt Merel haar spullen.

"Niet zo snel!" roept Merel. Ze zit bij mij achterop. Ik moet lachen. Merel haar telefoon gaat af. Ik stop met fietsen.

"Met Merel." zegt ze. Ik zie aan haar gezicht dat ze schrikt. "Meer? Wat is er?" vraag ik. Merel hangt op. "Wie was dat?" vraag ik. "Amber en James..." "Wat hebben ze gezegd?" Merel wordt helemaal wit. Ze kijkt me met grote, bange ogen aan. "Dat ik maar beter niet meer bij ze in de buurt moet komen, want anders komen ze me opzoeken..." Ik omhels haar. "Ik blijf bij je. Er gaat niks gebeuren met je. Wij blijven voor altijd samen. Ik laat je nooit in de steek." zeg ik. Merel probeert een beetje te lachen.

Als we bij mijn huis aan komen, hangt er een briefje aan de deur:

'Ik blijf een nachtje bij oma. Papa komt om half twaalf thuis. Op de tafel staat pannekoekenmix. Niet te laat gaan slapen. xx mama'

"We zijn alleen thuis!" roep ik naar Merel die mijn fiets op slot probeert te zetten. "Mooi." roept ze terug.

We zitten in mijn kamer. De pannenkoeken waren mislukt dus hebben we maar pizza besteld. Ik durf niks te zeggen over Amber en James dus begin ik maar over het schoolfeest. "Weet je al wat je aan doet?" vraag ik aan Merel. "Nee. Ik heb niks leuks meer in mijn kast. Jij?" "Ik ook niet. Zullen we anders morgen uit school gaan shoppen?" vraag ik. "Ja, leuk!" zegt Merel enthousiast.

Ik hou niet zo van shoppen, maar ik zou echt niet weten wat ik anders aan zou moeten en het schoolfeest is volgende week al.

"Waar was je eigenlijk vandaag?" vraagt Merel. "Ik was bij Jesse." zeg ik. "Wat? Maar waarom dan?" schreeuwt Merel. Ik moet lachen. "Amber kwam langs toen ik in de studieruimte zat. Ze was boos, omdat ik haar niet had opgehaald en ze daardoor te laat op school was. Toen ze weg was dacht ik aan hoe het vroeger was. Aan de leuke tijd die ik met Amber gehad hebt. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen. Ik was doodmoe, omdat Amber boos op me was en ik niet wist waarom. Daarom heeft Jesse me meegenomen naar zijn huis en heb ik daar de hele middag geslapen." "Wat lief van hem." zegt Merel. ik knik. "Vind je Jesse toevallig een beetje leuk?" vraagt ze. Ik moet blozen. "Ja! Ik wist het!" roept ze door de kamer. "Wanneer ga je met hem afspreken?" "Ehm... Weet ik veel." "Het schoolfeest!!!" gilt Merel in mijn oor. "Rustig, ik zie wel of hij ook komt." "We gaan de hele stad aflopen op zoek naar het leukste jurkje dat ze hebben, en we moeten ons haar krullen en..." "Ja Meer. We zien wel. Nu eerst onze pyjama's aandoen."

Als we in bed liggen word ik gebeld. "Wie is het?" "Anoniem. Zal ik opnemen?" vraag ik. "Ja doe maar." Ik neem op. "Wie is het?"