this is everything

Hoofdstuk 7

De volgende ochtend werd ik supergelukkig wakker. Vandaag ging ik mijn vriendinnen weer zien en kon ik hun vertellen over mijn date met Arthur. En nog belangrijker: Vandaag ging ik Arthur weer zien!

Toen ik me had klaargemaakt , werd er aangebeld. Waarschijnlijk waren het mijn vriendinnen want we fietsen altijd samen naar school. Maar stiekem hoopte ik toch dat het Arthur was.

Toen ik de deur opendeed zag ik Julia, Olivia en Charlotte. Julia kon duidelijk aan mijn gezicht zien dat ik het jammer vond en zei: "Wow, jij lijkt ook zo blij om ons te zien!" "Ja, sorry. Ik hoopte gewoon dat het Arthur was." "O, ja!", zei Olivia opeens, "jij had gisteren die date met Arthur! Hoe was het?"

Onderweg naar school vertelde ik mijn vriendinnen alles over de date. Ok, niet alles. Ik vertelde hen niet dat we naar een horrorfilm geweest waren,maar ik zei in plaats daarvan dat hij een romantische komedie voor mij had uitgezocht. Want geef toe, iedereen houdt wel van romantische komedies... En ik zei ook niet dat hij te laat was en dat ik me daar zo over zat op te winden.

Mijn vriendinnen waren allemaal blij voor me. En zeiden dat ze er al zin in hadden om met mij te gaan shoppen voor een outfit voor mijn volgende date. Ik zei dat dat nog wat te vroeg was.

Toen we op school aankwamen, keek ik om me heen, maar ik kon Arthur nergens vinden. Ik leek wel een gestoorde stalker. Ik was altijd op zoek naar hem. Ik besloot om niet meer aan hem te denken en met mijn vriendinnen te praten. Maar het enige wat zij deden was praten over jongens. 

Toen eindelijk de bel ging, gingen we naar binnen en werd ik plots op de grond geduwd. Toen werd alles zwart voor m'n ogen. Wanneer ik wakker werd, keek ik recht in het gezicht van Arthur. "Gaat het?", vroeg hij. "Waar ben ik?". "Je bent in de infirmerie van de school, want je bent door iemand op de grond geduwd en je was bewusteloos."Ik was nog helemaal in de war en Arthur moest ook naar de les, want de middagpauze was voorbij. Ik bleef nog even liggen, omdat ik nog barstende hoofdpijn had. Wanneer ik de bel hoorde, pakte ik mijn rugzak en ging naar huis.

Wanneer ik thuiskwam, was mijn moeder al thuis en ze was super bezorgd. De school had naar huis gebeld en gezegd dat ik op de infirmerie had gelegen. Mijn moeder dacht natuurlijk dat ik half aan het dood gaan was in plaats van even flauw te vallen. Het ging trouwens al veel beter. Ik keek op m'n GSM en zag dat ik een berichtje had van Charlotte :

Alles goed met je? We hebben morgen OH geschiedenis hoofdstuk 2 :-(

Ook dat nog! Eerst maar beginnen met die overhoring, want geschiedenis is niet echt mijn sterkste vak.