The Rape Victim

Prologue

"Waaaah! Nooooo maawa kayo sakin tang*na waaaaag" pagmamakaawa ko sa mga lalaki na kumidnap sakin.

"Wala ka nang magagawa Brithania Bettingfield. Samin ka na'. Di ka na makakapalag pa." he smirked at me and insert*evil smile*.

Hindi ko alam kung bakit nila ginagawa sakin to. Para ba pagbayaran ang kasalanan ko SAKANYA?

"Parang awa nyo na, *crying* ibalik niyo na ako sa pamilya ko. Hindi ko intensyon na patayin ang anak mo. It was just an accident. Its unintentionaly. Please." hanggang ngayon ay nagmamakaawa parin ako dahil hindi pa nila ako pinapakawalan.

"Kung kailangan nyo ng pera, *sobs* ibibigay ko.. Kahit gaano pa kalaki yan" dagdag ko.

Sa sobrang takot kung ano ano na nasabi ko..

Kahit na ano.. Basta para makatakas lang ako..

Kahit maghirap kami... Alam kong sobrang alalang alala na yung pamilya ko dahil sa nangyayari sakin..

"Hindi ko kailangan ng pera. Ang kailangan ko... HUSTISYA. At sa panahon ngayon, buhay mo ang nakataya. Buhay ang nawala, buhay din ang kapalit" sinabi ng kidnappers sakin in a sarcastic way.

I need to find a way para matawagan si Mommy..

O kaya si Sissy...

Si daddy..

Dyusko... Lord, kayo na ang bahala sakin...

"Pakawalan niyo na ako please.. Maawa kayo.. May pamilyang naghihintay sakin... Ayokong iwan sila ng walang pasabi manlang.. Kaya sana hayaan niyo akong makatawag kay Mommy, Daddy, at sissy.. Just for one call." sabi ko na nagpuppy eyes pa ako...

Sana pumayag..

"Isa lang. Pero may kapalit." sabi nung kidnapper 1.

Kapalit?

"Anong kapalit yun? Papayag ako kahit ano pa yan." may halong kaba at takot ang nararamdaman ko ngayon dahil sa kapalit thingy na yun.

"Hm. Kami na ang bahala dun. Pagkatapos ng tawag na ito.. Maghanda handa ka na Brithania Bettingfield" habang hinahawakan ang braso ko. At di pa nakakalampas ng isang minuto ay tinawagan nya na ang mommy ko gamit ang phone ko.

"Hello mom? *sobs*" sabi ko habang umiiyak..

I really miss my mom.. Even though minsan nagkaka-misunderstanding kami..

"BRITHANIAAAA!" nakakabinging sigaw ni mommy sa phone habang umiiyak..

"Mommy help.. Please help me.. Help me to get out of this hell" Reply ko kay mom na umiiyak pa rin...

Ang sakeeet.

Sobrang sakeeet na makita yung nanay tatay at ate kong umiiyak dahil sa pag aalala sakin..

"You only have 3 minutes to talk. Bilisan mo inutil.." sabi nung kidnapper..

I stared at him.

"Mom.. Don't worry.. Makakaalis ako dito... Di ako tatagal dito at makakatakas din ako laban dito sa mga Bad Kidnappers na to.." sabi ko kay mom na nasa kabilang linya ng telepono..

"Nak... Asaan ka?! Miss na miss ka na ni mommy, daddy at ate rian mo... Patuloy ka pa rin hinahanap ng mga pulis... Brithy please.." sabi ni mom na nasa kabilang linya..

Ang hirap palang pigilin yung luha....

Lalo na't kapag alam mong di mo na kaya..

"Mom i'm fine.. Even though buhay impyerno ko' dito, im fine... Don't cry mom please.. Please Give the phone to dad mom.." I told mom...

Grabe. Onting minuto nalang ang natitira..

Kailangan ko nang sulitin..

"Dad.. Please tell the police to stop seeking for me.. I'm fine.. Deserve ko to.. Pero gagawa ako ng way para makatakas dito.. Iloveyou dad.. Wag ka ng mag alala sakin.." sabi ko habang humahagulgol..

Hanggang kelan ko ito mararanasan?

Aabot ba ito sa puntong pati pagkababae ko ay maabuso?

"Nak.. Nak hindi maiiwasang hindi ako mag alala dahil anak kita.. Di kami titigil sa paghahanap sayo.. Mahal na mahal kita nak.. Gusto ka daw makausap ni Ithaliya.." sabi ni dad.. Narinig ko naman na binigay ni Dad ang phone kay ate rian na sobra din sa pag iyak..

Parang hindi ko talaga kayang kausapin si ate...

Magagalit yun sakin...

"Ate.. *sobs*.. Sorry... Miss na kita ate.. Ate wag ka nang mag alala.. Okay lang ako.. Pag may nangyaring masama sakin, tatawag naman ako.. Wag ka nang mag alala ate. Basta palagi mong tandaan na Mahal na Mahal kita... We're partner in crimes kaya.. Ate iloveyou.." rinig ko ang paghagulgol nya..

I hope she'll understand why i'm saying that..

I hope.. I wish..

"Brithyy.. Bumalik ka na please. Ayokong wala ka dito sa bahay.. Simula ng mawala ka dito.. Wala nang kulay yung bahay natin.. puro iyak nalang ang nagaganap.. Ang sakit.. Nasasaktan kami sa pagkawala mo dito sa bahay sissy.. Miss ko na yung sissy kong kalog. Miss na kita sissy.. Yeah.. Definetely we are partners in crime pero paano kung wala ka diba? Paano tayo naging partners nun? Mahal na mahal kita sissy.. Please.. Iloveyou.." naiyak akong lalo sa sinabi ni ate..

Kasabay nun ang pagpatay ng phone at pagkawala ng kabilang linya..

"Tama na iyak.. Oras na.." sabi nung kidnapper.

Sabay hablot ng braso ko at dinala ako sa isang kwarto..

"Wait anong gagawin niyo? SANDALI.. anong gagawin niyo?!!!' Bitawan niyo kooo! Tangna bitawan niyo ko!!!" pagpupumiglas ko...

Sinuntok, tinadyakan, binugbog ako hanggang sa nawalan ako ng malay..

Everything went black..

pero ramdam ko kung ano ang ginagawa sakin..

"Hubaran niyo yan.. Pagkatapos ay umalis na kayo.. Ako na ang bahala sa babaeng ito." napapikit nalang ako sa gagawin nila sakin...

AABUSUHIN NILA ANG PAGKABABAE KO..

---------------------------------------------