Kazayla Aşk

Geçmişin izleri

Hayatta herksin yaptığı hatalar vardır,fakat telafisini yapmak o kadar zordur ki ...

Ben 5yaşındayken başladım bu hataları, hayatımda ilk kez hata yaptım ve en büyük hatamı yapmıştım.O küçücük aklımla o zamanlar benim için hayat oyundan ibaretti.O caddeden her geçişimde hâlâ korkuyorum. Sanki caddeler bana suçlusun diyerek bakıyordu.Ah iste mahvolmuş bir ailenin hayatindan başlayalim.K9tü kaderimin beno sürüklediği yere.Bundan 20 yıl önce ben annemle beraber dışarı çıkmıştım. Anneme sürekli muzurluk yapıyor, şımarıyordum.Zaten o günden sonra birdahahiç şımarmadım.Yolda pamuk şeker satan bir amca görünce ona doğru koşmaya başlamıştım.Annem de beni korumak için arkamdan koşmaya başladı.Bense bunu oyun zannediyor daha hızlı koşuyordum.Gülümsemem yüzümden hiç eksilmiyordu, ta ki o araba fren sesinin ve annemin son çığlını duyana kadar.Arkama dönüp baktığımda annem yerde kanlar içinde yatıyordu.Ona araba carpmıştı hemde benim yüzümden.O gün aslında o küçücük yaşımda hayatı öğrenmeye başlamıştım.Annemi hastaneye kaldırmıştık,ama yapılan tüm müdahalelerine rağmen annem ölmüştü.Benim yaşımdakiler oyun oynarken ben hem kendimi suçluyor hem de hayata devam etmeye calışıyordum.Annemi mezara gömdüğümüz zaman annemin öldüğünü aslında o zaman anlamıştım.O çocuksu ağzımla babama "Baba anne ditti o öldü demistim.Herşeyi dun gibi hatiırlıyordum.O kadar ağır şeyler yaşamıştım ki tabi piskolojim de bozulmuştu.O zamanlar kimse durumumu önemsemiyor "çocuk daha bu geçer ileride diyordu".Ama yaşım ilerledikçe babam durumun ciddiyetinin farkına varmıştı. Benibir piskoloğa götürdü.Ama hiçbir faydası yoktu.Kaç kez denedi herseferinde tedaviye yanıt vermiyordum.Belkide annmin boşluğunu doldurması için baba sevgisine ihtiyacım vardı, ya da öyle zannediyordum ama yanılmıştım,çünkü babam benle cok iyi ilgileniyor , birşeye ihtiyacım olduğunda hep yanımdaydı.Komşuların en çok merak ettiği soru " daha 5yaşındayım bu olayları nasıl hatırlıyorum" ne kadar saçma bir soruydu.O anı kim unutabilirdi ki hersey benim yüzümdendi.Belkide muzurluk yapıp , şımarmasaydım böyle olmayacaktı. Annmle babam birbirine çok aşık çiftlerdendi.Babam annem canından çok severdi,en çok annemin vefatına babam üzülmüştü,ama bana kızıp beni hiç suçlamamıştı , her gece b en uyurken yatağıma gelip Meleğim'in emanetisin sen onun parçasısın deyip saçımı koklardı.Bu olay beni daha çok üzerdi.insanların benim yüzümden üzülmesi ,herşeyi benim yapmam kendi benliğimi unutturmuştu.Annemin her mezarına gittiğimde bir gül götürüp sürekli özür diliyordum.Biliyordum birdaha annem geceleri yanımda uyuyup başımı okşayamayacak saçlarımı tarayamayacaktı.Geceleri yağmur yağdığında gök gürlediğinde anneme sarılırdım.Biliyordum annemle hicbir zaman genç kız sohbeti yapamayacaktım.Okula gitmeyi o kadar isterdim ki o zamanlar,çünkü annem saçlarımı örecek, önlüğümü giydirecekti.Genelde kız babaya oğlan anneye düşkün derlerdi ama benim için öyle değilsdi.Annem çok farklıydı biliyordum annem mezun oluşumu göremeyecekti, beyaz gelinlik giydiğimde o kına gecesindevne için ağlayacaktım.Damadini göremeyecekti annem bunları goremeyecekse benim de bunları yapmaya hakkım yok diyerek kendime kilit vurmustum. Aynalardan nefret ederdim daha doğrusu o aynada kendimi görmekten .Annemle hayal ettiğim şeyleri babamla yapıyordum ama anneminki gibi olmuyordu sanki .Okulda annem yok diye dalga geçenler olmuştum. Hepsini dovmustum, bu konuda bu kadar hassaken babam bile benim yanımda bahsetmezken onların böyle yapması Canımı acitiyordu. Bu yaşıma kadar hiç arkadaşım olmadı kimseyle anlasamazdim, kimseye güvenemiyordum.