"Hatırladıklarım bunlarla sınırlı" diye homurdandım. Dört duvar bir sordu odasındaydım ve izleniyordum. Sandalyede bir ileri bir geri sallanıyordum. Oda loştu ve bu klostrofobimin artmasına sebep oluyordu. Ama insanlar hiç bir şeyi önemsemezdi. Özelliklede bindiğiniz araba patladıktan sonra...
"Tek bildiğim o bir dahi, her eşyayı kullanarak işine yarayan şeyler yaratabilir." Yada dahi bir arkadaşı var diye düşündüm. Ama benden ne istiyorlardı. "Artık çıkabilir miyim ?" sorusunu aceleyle sormuştum. Polisler kapıyı açtıktan sonra dışarı çıktım. Başım dönüyordu. Bu kadar dayanabilmem bir mucizeymiş gibi bana bakıyordu annem. Onunla küstüm. Evden ayrıldığımdan beri. Bakın beni çaresiz bir kız sanmış olabilirsiniz ama ben asla öyle bir kız olmadım. Her zaman asiydim ve öyle olacağım. Binadan hışımla çıktım. Arabama yöneldim. Ama dur bir dakika artık arabam yoktu. Yürümek zorundaydım. Nereye gideceğimi biliyormuş gibi yola koyuldum. Gözlerim kararıyordu. Kahretsin! Ne kadar zamanadır uyumamıştım ben. İlk gördüğüm pastaneye yöneldim. Çabucak pastaneye girip kalan son paramla kendime bir kahve aldım. Pastaneye göre kahve baya sertti. Başıma dikerek pastaneden çıkarken ayağım takıldı. Ve işte o romantik an biri beni tuttu. Ah Harika!
