"Lanet olsun, lanet olsun, lanet olsun!" diye bağırdım çömeldiğim yerden. Omzuma sapladığı küçük bıçağı çıkarmaya çalışıyordum. Bu kadar küçük şey nasıl bu kadar canımı yakabilirdi. İnledim. Sonunda çıkarabilmiştim. Gömleğimin ucuna silip siyah botumun yanına sıkıştım. Eve dönerken beni bulmuşlardı bu yüzden yanıma silah alacak zamanım olmamıştı. Yani bunun bana saplanması iyi bile olabilirdi. Artık bir silahım vardı. Omzuma baktım. Kandan birşey görünmüyordu ama zor da olsa sağ kolumu oynatabiliyordum. Demekki kalıcı bir sorun yoktu. Gömleğimin bir kızmını yırtıp omzuma sardım. belimde duran kapşonlu ceketi üstüme geçirdim ve şapkasını taktım. Bu aradan hemen çıkmalıydım. Kaçmalıydım. 2 ev arasında karanlık bir aradaydım. Diğer tarafa doğru koşmaya başladım. Arkamdan biri bağırdı.
"Kız orada, kaçmaya çalışıyor" diye beni gösterdi. Tekrar içimden lanet olsun dedim. Önüme bir adam çıktı. Hiç duraksamadan koşmaya devam ettim. O daha silahına ulaşamadan sağ bacağımla dibimdeki duvardan güç alarak yükseldim ve adamın kafasını kıracak kadar sert bir şekilde yumruk attım. Çat sesi daracık alanda yankılandı. Duraksamadan koşmaya devam ettim. Buraları çok iyi biliyordum. En yakın gar bir sokak aşağıdaydı. Böyle bir cuma günü her dakika araç kalkardı. O kadar insanın arasında beni bulmaları zordu. Binanın yanından koşmaya devam ettim. Holly Hill Motel yazılı binanın içinde girdim. Gar bu binanın arkasında olmalıydı. Merdivenlerden yukarıya çıkmaya başladım. İlk bulduğum pencereden aşağı atladım. Merak etmeyin bana birşey olmazdı. Zaten 1. kattan atlamıştım. Ve haklı çııktım. Garın otobüslerin olduğu bölümdeydim. Otobüslerin arkasından gizlenerek içeri girdim ve şapkamı çıkardım. İnsanlardan yürünmüyordu! Aslında burası favori mekanımdır. Eskiden sürekli buraya gelir ve insanları izlerdim. Sürekli bir tarafa koşturan insanlar. Gören ucunda ölüm var sanırdı. Komik. Onlar için işten atılmak, terfiyi kaçırmak ölüm kadar kötüydü. Oysa, benimkinin ucunda gerçekten ölüm vardı.
Koşarak bir turizm acentesinin yanına gidip bilet aldım. Yol sırasında çok fazla duran bir tanesinden almıştım (parayı nerden buldun derseniz silah taşımıyo olabilirim ama bu ilk kaçışım değil. O yüzden her daim paramla dışarı çıkmayı öğrendim). Garın kapısından siyah takım elbiseli adamların girdiğini gördüm. Lanet olsun. Bu kadar hızlı gelmelerini beklemiyordum. Geçen seferinde yakalayamayınca sanırım daha usta birilerini gönderdiler. Fark ettirmeden otobüse gitmeye çalıştım. Sonunda otobüse binebilmiştim. Hemen saate baktım. 11.15. Kalkması gerekiyordu. Hadi dostum hızlı kalk yoksa ölme olasılığım çok yüksek! Birkaç takım elbiseli adamın yandaki otobüse bindiğini gördüm. Lanet. Lanet . Lanet. Bas artık şu gaza. Şöför beni duymuş gibi gaza bastı. Böylece adamlar burayı arayamadan yola çıkmış olduk. Derin bir ohh çektim. Artık kendimden bahsedebilirim. Ben Katherina Hackless. Ben bir psişiğim.
