THE UGLY DUCKLING TURNS INTO A SWAN?!

(---ABANGAN PO ANG KWENTO NI MS. SO SO SA PAGBABAGO NIYA INSIDE AND OUT---)

PROLOGUE

...Sa tuwing nakikita ko at napapanood ko ang mga naggagandahan at naggagwapuhang mga artista sa TV napapawish ako na sana kasing ganda ko rin sila....

Hindi ko maiwasan na madisappointed everytime I see myself in the mirror. Minsan tinatanong ko ang aking sarili kung pinaglihi ba ako sa sama ng loob ng nanay ko...

...Marami ngang nagtatanong kung nanay ko nga ba ang mama ko kasi ang ganda-ganda daw niya , matalino at talented pa.....tapos ako.........so so lang daw?Parang average lang?

.....Naalala ko noong nagtake ako ng admission test sa isang prestigious school kung saan halos puro mayayaman ang mga estudyante, merong mga galing sa pamilya ng mga diplomat,bussinessman, royalties, celebrities and so on.....Hindi lang sa estado sa buhay sila nakakaangat pati na rin sa panlabas na anyo.Graveeeh talaga! Di ko mapigilang mapadrool sa mga nakikita kong naggagandahang nilalang at the same time nanliliit ako sa sarili ko, literally, super tatangkad nila. Mga pangmodel ang height, class na class ang dating at may manners.

Parang may nakalimutan ako, ano nga ba iyon?......Ah yung lalaking ubod ng gwapo na mahangin, antipatiko, matapobre, masungit, mapanlait at self-centered na pinahiya ako dahil lang sa aksidenteng pagkakabangga ko sa kanya, sa hallway, na dahilan ng pagkakalaglag ng hawak niyang di kalakihang paper box , sa tingin ko cake ata ang laman, may mahalaga sigurong occasion o celebration. Magsosorry na sana ako sa kanya eh inunahan ako ng biritada ng english di pa naman ako masyadong sanay mag-english.  Eto ang nangyaring pag-uusap namin:

Mr. Sungit: What the...hell?You?!  Look what you did!(pointing to the box that had fallen to the floor)

Me: I'm sor-

Mr. Sungit:Sorry? You think saying sorry is enough? You don't know how special this day for me and you don't know how important what's inside that box. Because of your clumsiness, you will only create problems to the people around you.

Me:(di ako masyadong makasabay sa english niya pero kailan kong ipagtaggol ang side noh)Well, excuse me,I'm not the one at fault here. It was you. You said how important that BOX to you ,yet, you did'nt handle it with care. And now you're taking the blame on me. So, who's the clumsy one in here?  

Mr. Sungit......

(Parang puputok na ata ang bunbunan niya sa galit pero siya naman ang nakakainis nagsorry na nga ako. Ano pa ang gusto niyang gawin ko? kneel down and ask for his forgiveness? NO WAY IN HELL I'll do that. Babayaran ko na lang siya para matapos na itong usapan at para makaalis na ako. Malapit na akong mag-nosebleed dahil sa English. Di ko nga alam kong tama yung grammar ko. Marami pa akong kakainin bigas este pag-aaralang English books para maging fluent and natural ang English ko.... Siguro naman di aabutin ng 2000 pesos yung cake niya, super mahal na yun noh. Pero tatanungin ko na lang kung magkano.)

Me: My time is precious. I have some business to do. So ,how much?

Mr. Sungit:What?

Me:Are you deaf? I'm referring to the cake. So, how much is it?

Mr.Sungit:( He laughed)

Me:What's so funny?

Mr. Sungit:(He smirks)Well, I don't believe you have enough money to pay for it.

Me:Are you sure?

Mr. Sungit:Hmmm...(He pauses for a while to look at me from head to toe) I can tell by just only looking at you. The way you dress. You look like a commoner. Why are you here?Don't tell me, you're applying to be a student in here. That can't be. In my opinion, being a janitress suits you well...hahaha

Me:How dare you?(sabay sampal ko sa kanya. Hindi ko na napigilan ang pangingilid ng luha ko. Sobra na siya!)

Mr. You dare hit me!(pasigaw niyang sabi)

Suddenly, I just only realize na marami na pa la kaming audience sa paligid, Merong mga matang nakikisimpatya sa akin at meron din mga mapanghusgang tingin at iyong iba enjoy na enjoy sigurong nakakakita na may napapahiyang tulad ko.

Me: It's your fault!You insulted me!(napakagat labi ako para huwag lang tumulo ang luha ko. Feeling ko aping-aping  ako. Dahil ba hindi ako in, hindi ako belong sa circles nila kaya ganun-ganun na lang ang pag-alipusta niya sa pagkatao ko.

Mr.Sungit: You dare hit me in front of those people. Are you...? Oh no! Did you do that on purpose to catch my attention! Well, bad news, your style is so lame. Even if you seduce me or show me your body. I will not fall to the kinds of you who will do anything to hook up a rich boyfriend.

Me:This talk is useless. I'm only wasting my time to a dimwitted person like you who likes to make a scene!( Aalis na ako bago ko pa siya masapak sa mukha. Hindi ko na kaya ang mga pagpapahiyang ginagawa niya sa akin sa harapan ng mga taong ito.

Mr. Sungit: Hey, you! Don't just turn your back when I'm still talking to you!(He holds my left arm to stop me from leaving.)

Me: Don't touch me jerk!(Nagpumiglas ako para bitiwan niya yung braso pero ayaw niya talagang bitiwan!)

Mr. Sungit: Don't touch you??? You think you're beautiful?You think you're attractive?You think I fall for you huh, Ms. Ugly Face? You're even uglier than Betty in Betty La fea.

Me: I don't care what you think of me. Just let me go.(Inis na inis na ako . Gusto ko na siyang sapakin at tadyakan.)

Mr. Sungit: Not until you get your punishment.

"Hey Jean! What the hell are you doing!Leave the poor girl alone!"(The voice came from the crowd)

Mr. Sungit:  Ken?!

Merong isang lalake na lumapit sa amin at nginitian ako. Matangkad, brown hair, brown eyes at ubod ng gwapo. Isa siya sa mga taong masuswerteng  biniyayaan ng pambihirang kagwapuhan ng Maykapal.

Ken: Long time no see, Jean.(And then he look at me) It's okay! I'm here!(He pats me in my head) Hindi ko na tuloy mapigilang tumulo ang luha ko kasi naman natouch ako sa ginawa niya.

Mr. Sungit: Ken., why do you always meddle in my bussiness?(still holding my left arm)

Ken: Coz you're too much. You're making a girl cry because of a little accident.

Mr. Sungit: You always act like a knight in shining armor! You've been away for a year and then suddenly showing yourself here. I said to keep in touch but you never ever contact us.

Ken: That's a long story. i will tell you later time. But could you please let go of her arm because you've been holding it for so long.

Mr. Sungit: Oh! I forgot! I should disinfect quickly.( May virus ba ako at kailangan niyang mag-disinfect)

Ken: Now, you can go. Be careful on your way! (How sweet. Kahit papaano napapawi na yung bigat sa dibdib ko dahil sa sama ng loob. may anghel kasing sumagip sa akin kay satanas)

Mr. Sungit:Hey, you! Don't ever ever show your face here again or else you will face hell! Understand?

Me: Yeah, I understand!(pagkasabi ko nun binigyan ko siya ng straight punch sa mukha at dali-daling kumaripas ng takbo)

Hindi ko na alam kung ano ng nangyari basta tumakbo lang ako ng pagkabilis-bilis para hindi niya ako maabutan kung sakaling habulin niya ako. Nagtataka nga iyong mga taong nakakakita sa akin na tumatakbong parang baliw palabas ng school na palasya sa laki.

Kapag naaalala ko iyon parang gustong kong manapak dahil sa sobrang gigil.

May araw din sa akin ang lalaking iyon. 

Tingnan lang natin kapag nakapasa ako doon. Pag-aaralin daw ako ng tita ko.

Sana makapasa!!!!

Note:

Please comment po kayo if nagustuhan niyo yung kwento o kaya kung may advice kayong maiibigay sa akin para mas lalao kung mapaimprove itong kwento. Vote niyo naman po kapag nagustuhan niyo.