Dear Diary
February 14, 2010
The sun was shining as if it'll never shine again at summer noon. I smiled while I was walking towards her but it doesn't felt right. Ito ang araw na pinakahihintay naming dalawa. Ang araw kung saan siya ang magiging pinakamaganda at pinakamasayang babae sa mundo.
Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko. It's amazing how a simple white dress can radiate beauty and elegance when it was wore by this amazing girl. Napakaganda niya talaga noong araw na ito no doubt about that. Ngumiti rin siya sa akin, the smile that made me fall in love with her over and over again. The smile that made me suffer right now.
Nakaayos siya sa special na araw na ito kaya mas lalo siyang gumanda, pero kahit hindi siya nakaayos, alam ko kung gaano kaganda ang babaeng yan inside and out. That day kailangan kong maging masaya para sa aming dalawa tulad ng paano naging masaya ang mga bisita dito kahit na nahihirapan ako. Kailangan ko maging matatag sa araw na iyon even if i had the chance to ran away.
Hindi pa ako ready sa mangyayari sa mga oras na iyon at habang papalapit ako sa kanya my heart was flustered. Pero nginitian niya ako ulit at mas lalong sumakit yung puso ko. Awts naman nanadya ka ba? Hinawakan ko ang kamay niya. Ang malalambot niyang kamay na lagi lagi kong hawak.
While I was holding her hand, nagflashback ang masasaya naming memories. How I was happy and lucky to have her. Hinigpitan ko ang hawak sa kanyang mga kamay because i was scared na bigla na lang siyang mawala sa akin. Pero oras na..
Oras na.. And i dont have the power to change anything at all..
I held her hand so tight for the last time at tiningnan niya ako. A genuine smile was plastered on her face at hindi ko mapigilang magsalita.
" Ang saya ko talaga ngayong araw na ito." Sabi ko na hindi naman makatotohanan.
" Really? Salamat." Nakangiti pa rin siya habang sinsabi ito.
" Yeah i hope you're happy." This time ang sinabi kong iyon ay ang gusto ko talagang mangyari. Gusto ko siyang maging masaya kahit hindi dahil sa akin.
" Thank you, best."
" Congratulations, best. Alam kong magiging masaya si Dad."
I was trying my best to hold back my tears. I have to be strong and happy for her because i know yun ang gusto niyang mangyari.
And before i knew it, nakarating na kami sa taong totoong mahal niya at alam kong nagmamahal sa kanya. I put on a fake smile kahit sa loob na loob masakit para sa akin. Binigay ko na sa iba ang malalambot niyang kamay at kitang- kita ko kung gaano siya kasaya na makakapiling niya na habang buhay ang taong mahal na mahal niya.
I love her and up until now mahal na mahal ko siya but i have to let her go if that's the pnly way na magiging masaya siya ulit. Gusto kong umalis pero nakapako lang ako sa kinatatayuan ko. Gusto kong alisin ang tingin ko, but i just cant stop looking at her even though it hurts.
" And you may now kiss the bride." Pinikit ko ang mga mata ko at sa sandaling iyon I chose not to see the reality that was in front of me. Pinipilit kong maging matatag but We both know that I'm not that strong without her.
Hindi sana magiging ganito ang lahat at hindi sana mawawala ang babaeng mahal ko if i did not waste our summers. Ako sana ang nasa altar if only i have the courage to fight for her..
Should i continue this story or what. Any comments ? Haha
