Brotherhood •

1

06:00 a.m

Koszmarnie denerwujący dźwięk budzika zerwał go na równe nogi. Westchnął głośno, przecierając dłońmi twarz i ruszył w stronę pokoju młodszego brata. Zdecydowanie nie lubił go budzić, zawsze tak uroczo spał, bez żadnych zmartwień i nigdy nie miał serca, by mu opowiadać o złych rzeczach, które na niego czyhają. Starał się robić to jak najdelikatniej. Ten widok rozczulił mu serce, powoli podszedł do łóżka i usiadł na jego brzegu.

- Timmy, już czas wstawać. - powiedział miękko, gładząc ciemne kosmyki włosów młodszego brata. Mały mamrotał cicho pod nosem, co bawiło Caluma i żeby zaoszczędzić czasu, wziął go na ręce, po czym prędko ruszył do łazienki. Postawił tam mini siebie.

Czasami Timmy potrafił być waleczny i nie dał się tak szybko wyciągnąć z łózka. Tym razem był zmęczony po przebudzeniu. Swoimi drobnymi dłońmi ujął szczoteczkę do zębów. Chwile się mu przyglądał, myśląc o tym jak jego życie się zmieniło odkąd się nim zajmuje i fakt jak Timothy szybko rośnie. Jak Calum szybko dojrzał, codziennie widział jakąś zmianę w swoim wyglądzie i zachowaniu. Mógł nawet powiedzieć, że jest z siebie dumny. - Ja pójdę zrobić nam śniadanie. - po dłuższym rozmyślaniu rozczochrał włosy młodszego chłopaka i uśmiechnął się, gdy ten klepnął go drobną rączką.

08:00 a.m

W pośpiechu jadł kanapkę, gdy Timothy powili się ubierał i specjalnie mu się nie śpieszyło. Ostatnio wiele czynności przychodziło mu z trudem.
- Timmy, jesteś gotowy? - wpadł do przedpokoju i spojrzał na braciszka, a w oczy rzuciły mu się niezawiązane sznurowadła. - Prawie. - wyszeptał Timothy, machając jedną ze stóp, po czym Calum przykucnął, by je zawiązać. Jeszcze spojrzał na zegarek i poprawił strój małemu, po czym chwycił jego dłoń. - Pani Cuddy znowu będzie zła, że się spóźniliśmy. - westchnął po wyjściu z domu, od razu zamykając drzwi na zamek i na klatce przywitali się z panią Margaret. Timothy ją uwielbiał, często się nim zajmowała i była dla niego jak babcia. Sama nie miała wnuków i zawsze z radością go do siebie przyjmowała. Pomachali sobie z uśmiechem, a Calum tuż przy wyjściu z klatki, wziął małego na ręce i czym prędzej ruszył do szkoły.

- Naprawdę muszę tu zostać?

- Dobrze wiesz, że tak. Wrócę po Ciebie,  tylko czekaj na mnie, rozumiesz? Pani Cuddy Cię przypilnuje. - wskazał na kobietę, która cierpliwie czekała aż Timmy wejdzie do klasy. Przytulił mocno starszego brata, po czym od niechcenia podszedł do nauczycielki i pomachał jeszcze na odchodne. Calum był dumny z tego jak jest dzielny i mimo marudzenia wciąż szedł przed siebie; a w nauce był lepszy niż przeciętny dzieciak w jego wieku; miał mnóstwo wyróżnień i dlatego tak ważne było zbieranie pieniędzy na naukę.

10:30 a.m

Dzisiejszą zmianę zaczął o 9 rano i szczerze miał już dosyć. Podaj kawę, a po chwili okazuje się, że jest zimna i podaj kolejną, która z kolei "smakuje gorzej niż wymiociny mojego dziecka." Co brzmiało prześmiesznie, najgorsze jest to, że nie mógł się z tego śmiać. Ludzie czasami potrafią być niewdzięczni, może i płacą mu za obsługę oraz kawiarnii za produkty, ale to nie znaczy, że to w porządku tak pomiatać innymi. Czasami nie dało się tego przecierpieć, ale trzeba zacisnąć zęby i robić swoje. Brzmiało jak mantra, lecz była niezwykle pomocna.

- Hood. Telefon, teraz.

Grzecznie przeprosił klienta, odstawiając kawę na stolik i szybko, lecz ostrożnie podbiegł do firmowego telefonu. Podniósł słuchawkę, po czym serce przyśpieszyło mu o stokroć.

- Bardzo przepraszam, że przeszkadzam, ale... - wychowawczyni przerwała na moment, biorąc głębszy wdech. - Ale Timothy zemdlał podczas lekcji i jest osłabiony, czy... czy mógłbyś przyjść jak najszybciej?

Serce mu stanęło na samą myśl o tym, że coś mogło się stać. - Jak to zemdlał? Rano było z nim wszystko w porządku. Cholera... Już jadę. - odłożył słuchawkę, po czym bez namysłu poleciał do szefowej i wybłagał parę wolnych godzin. Nie mógł dłużej czekać. Zdrowie braciszka było dla niego najważniejsze.

Wpadł do szkoły i od razu szukał pokoju pielęgniarki. Nigdy nie musiał go odbierać ze szkoły w takich okolicznościach, był przerażony. Nacisnął na klamkę, a gdy zobaczył brata mimowolnie się uśmiechnął. Podszedł do niego i mocno objął, gładząc dłońmi jego ramiona.

- Naprawdę dobrze, że jesteś. - powiedziała pielęgniarka, zaglądając do notatek i cicho westchnęła. Tylko na nią spojrzał, kompletnie nie wiedział jak się zachować i w końcu poluzował uścisk, ponieważ Timmy zaczął się zabawnie wiercić. - Calum, obawiam się, że powinniście pójść do lekarza... - nie mówiła nic więcej, jedynie spojrzała w taki sposób, który był jednoznaczny. Coś jest nie tak, a tylko lekarz im w tym pomoże. Nie chciał się bać, ale to jak patrzyła naprawdę było niepokojące, przez co tylko skinął głową i pomógł zejść bratu z kozetki. - To co, młody, zamówimy dzisiaj pizzę i robimy wolne od szkoły i pracy?

- Ale mówisz poważnie? - ekscytacja jaką kipiał Timmy, była niesamowicie zaraźliwa, nikt się nie dziwił, że był ulubieńcem wszystkich nauczycieli. No może chodziło też o jego wyniki w nauce, ale rzadko kiedy dzieciaki w jego wieku były tak dobroduszne. Najczęściej broili, przysparzali samych kłopotów, za to Calum mógł liczyć na młodszego brata, gdy chodziło o wyrozumiałość czy dobre zachowanie. Starał się go wychowywać w jak najlepszy sposób, nigdy nie liczył na jakakolwiek pomoc i nawet nie miał kogo o nią prosić. Zawsze była ich dwójka. Razem przeciwko światu. Starszy Hood podziękował pielęgniarce i tuż przed wyjściem z pokoju lekarskiego, zajął jej chwilkę. Na szczęście Timmy zdążył wyjść, żeby zebrać swoje rzeczy. Pani Douglas nie chciała rozmawiać o takich rzeczach przy młodszym chłopaku. - Jest nadal osłabiony i musisz uważać, radzę byś jak najszybciej zabrał go do szpitala na szczegółowe badania. - słuchał słów, które wydostawały się z jej ust, ale jakoś nie mógł ich pojąć. Dlaczego do szpitala? Myślał, że dobrze zrozumiał na samym początku i nie zgadłby, że mogło chodzić o coś poważniejszego niż jakieś przeziębienie. - Z jakiej racji szpital? To tylko zwykłe osłabienie z przeziębienia, prawda?

- Przykro mi Calum, ale on ma liczne siniaki na ciele i od omdlenia rzadko kiedy się krwawi, chyba że zrobiłby sobie przy tym krzywdę, a on jest cały. - smutno kręciła głową, gdy ułożyła dłoń na ramieniu ciemnowłosego chłopaka. Niedowierzając wyszedł, kierując się po brata. Chociaż mógł poczuć słabą ulgę ze względu na brak podejrzeń o bicie brata. Zbyt często przy siniakach wyciąga się pochopne wnioski.

Uśmiech od ucha do ucha, oczy błyszczące jak iskierki i wyciągnięta mała dłoń. Ten radosny widok łamał mu serce, bo po dzisiejszej rozmowie czuł, że los znowu płatał im figle. Tym razem szczerze bał się, tego co ich czeka.