KATİL

Ben bir seri katilim

              Yürüyordum. Yanıp sönen lambadan başka bir  ses çıkmayan ,karanlık ve ıssız bir sokakta.  Yine başlamıştı işte .İçimdeki canavar uyanmıştı.Kana susamıştım yine.Hayır vampir falan değildim ben sadece bir seri katildim.Ellerim titriyordu uzun zamandır kimseyi öldürmemiştim .Bedenim iradesini kaybetmişti.Eğer birisini öldürmezsem kendimden geçerdim.

                Buna mecburdum belkide.Belkide istiyordum sadece.Sokağın çıkmazına geldiğimde bir ağacın arkasına saklandım . Burdan geçen bir sarhoş ara sokağa girip çıkmaza gelmişti. Uzun boyluydu ve karanlıkta bile görülebilen parlak ve güzel yeşil gözleri vardı. Geri dönmek için döndüğünde  arkasından elimle ağzını kapatıp cebimdeki  keskin bıçağı ona sapladım o kadar hızlı olmuştu ki hiçbir ses çıkmamıştı bu işte ilerliyordum.  

           Çocuk  bana baktı elimi ağzından çekip onu yere yatırdım Yavaşça ağzını açıp bana birşey söyledi sessizce ''Neden?'' bu kelimeyi bende kendime soruyordum  hep   ama bir cevap bulamıyordum.Sanki annemin öldüğü günden sonra ben ben değilmişim gibiydim.İçime birşey girmiş gibiydi.O saf kız gitmiş yerine kalpsiz bir seri katil gelmişti .

             Çocuğa bakıp ''Şışşt''dedim sessizce ve duyabildiyse duyduğu son iki kelimeyi ''İyi uykular''.Bıçağı ordan hızlıca çektim.Çocuğu sürükleyip çöp konteynırının  yanına getirdim ve polislerin bulabileceği bütün kanıtları ortadan kaldırdım .Çocuğun  yanına gittim ve şaheserime baktım som olarak koluna keskin bıçağımla  imzamı çizdim  love,death  . Bu bıçağı atölyemde kendim yapmıştım ,özel ve güzeldi .Polisler şimdiye kadar hiçbirşey bulamamışlardı.

    Çocuk benim yaşlarımdaydı.Bizim okulda okuyor olabilirdi ve buda sabah bir sorguya çekileceğimin anlamına geliyordu.Şimdi işim bitmişti ve rahatlamıştım.Eve gittim ve sıcak bir duş aldıktan sonra koltuğa oturdum.Hayır uyumuyordum. Uyumadan hayatta kalabiliyordum ,Alışmıştım buna ben .Pencereden bakıp saatlerin ilerlemesini bekledim .Sabahın ışıkları yavaş yavaş geliyordu.Saate baktığımda 05.30'du .

            Kalkıp dolabın önüne geçtim .Dolaptaki tüm giysiler siyah ve beyazdı.İçimi yansıtan renkti siyah .Tabi Emily bana hep kızardı bu renkleri giyiyorum diye .Evet benimde bir arkadaşım var .Hem de herkese karşı koruduğum bir arkadaşım .Kim bilebilir bir katilin bir arkadaşı olduğunu.Beyaz üstünde kill or die yazan tişörtümü ve siyah dar pantolonumu giydim.Hayır kimse bundan şüphelenmezdi , sadece bir tişörttü onlar için.Bunları giyen ama eline bıçak bile alamayan çocuklar vardı  ne de olsa

           Zaten kimse bu yüzün bir kişiyi öldüreceğine inanmazdı.Vampirlere benzeyen bembeyaz tenim bazen normal insanların teni gibi oluyordu ama genellikle bembeyaz dolaşıyordum ortalıkta.Okula ilk geldiğimde benden ne kadar şüphelenselerde şimdi bana hep beyaz melek diyorlar.İnsanlar ben birşey söylediğimde etkilenmiş gibi oluyordu.

               Sanki bir özelliğim vardı onları etkileyen . Etraftakiler ne dersem onu yapıyorlardı.Gerçekten ben farklıydım. Ne normal bir insan ne de normal bir katil-katiller nasıl normal oluyorsa artık-Merdivenlerden indim .Koltukta oturup bekledim .Okul saati geldiğinde çantamı alıp sokakta yürümeye başladım Etraftakiler bana bakıp gülüyorlardı.

            Saf kızdım ben onlar için ama tek sorun gülmememdi.Bu saf yüzün normal bir insan gibi gülmesi gerekirdi ama tam tersi bir robot gibiydim.Bazen konuşurken kafamı çevirirdim robot gibi.Bu  yüzden son günlerde normal insanlar gibi davranmaya başlamıştım.

        Okulun önüne geldiğimde polis arabası ordaydı.Onlara farkettirmeden okula girmeye çalıştım ama bu girişim başarılı olmadı ''Hey! Beyaz  Melek! melek !!'' evet tanıştırayım bu  cırtlak sesli bağıran arkadaş Emily  .Hayır adım melek değil ama herkes bana melek veya beyaz melek der.Adım Calinda .Beni çağıran Emily'nin yanına gittim ve yanındaki babasına selam verdim.Evet babası polisti  ve buda benim için bir tehlikeydi ama ona karışmazdım.

      ''Günaydın Mr.Cutleen .'' dedim adama doğru bakarak.Sıcak bir gülümsemeyle cevap verdi benim aksime''Sana da günaydın Calinda '' sonra bana bakan arkadaşıma döndüm  ona baktığımda gözlerini kocaman açmış ve köpek yavrusu bakışını atyordu.Merhamet yoktu bende ama ona  zarar vermezdim .

         Derin bir iç çektikten sonra kollarımı açtım ve o da koşarak bana sarıldı .Boynumu sıkıca sardığına göre ya beni çok seviyordu ya da öldürmek istiyordu.Onun gibi birine göre 1. seçenek daha uygundu.''Günaydın!!'' dedi her zamanki neşeli sesiyle bende onu taklit ettim ama onunki gibi olmamıştı .Benden ayrıldıktan sonra babasına döndüm.''Mr. Cutleen sabah sabah siz burada ne arıyorsunuz?''

                ''Dün gece olan bir olay için burdayım Calinda .Isaac Dolen ,sizin okulunzda  okuyormuş.Tanıyor musun onu?'' biraz düşünür gibi yaptım ''Ihm hayır .Isaac .Hiç duymadım'' yalan! bana inanmayın! yalan söylüyorum! ''Peki .Olay dün okulun arkasındaki sokakta olmuş çıkmazda bulduk onu.Gençti yazık oldu.Tek sorun bunları bir seri katilin yapması'' evet! o seri katil benim ! diyen içimdeki saf ve gerçek beni duyuyordum.İçimde hala benden parçalar vardı.Onunla ben savaşıyorduk ama ben yeniyordum.İçimdeki sesi susturdum. Mr.cutleen bunları bana ve Emily 'e söylüyordu hep ama sadece bize çünkü kızına güvendiği gibi bana da güveniyordu.Başkasına güvenmiyordu.Okuldaki herkes bana güveniyordu zaten. 

      Olayı bize anlattı .Bana damgalı diyorlarmış.Bana takılan isimler ne kadarda saçma .İmzamı her öldürdüğüm insana kazıdığım için hangi olay benim hangisi değil anlamak kolay oluyormuş.İmzamı ben çok beğeniyorum iyi bir mizah anlayışımın olduğunu gösteriyor.Sevgilerle,ölüm.Mektup yazarmış gibi sonuna ismini yazarsın ya .Sevgilerle elena etc -vs-

         Zil çaldığında sınıfa girdik  .Okulun geri kalanında birşey olmamıştı .Kimse birşey anlamıyordu her zamanki gibi .İçimde biryerlerde tutunarak hayatta kalmış ,kapana kısılmış iyi kız Calinda var ve o iyi kız insanlara yalan söylemek ,insanları öldürmek istemiyor ama ben o değilim -onun gibi değilim- .BEN BİR SERİ KATİLİM !