Dünden kalan

150 13 2
                                    

Telefonu gülümseyerek kapatıp hemen dolabıma koştum. Ne giyecektim ben ya, neden hep son dakika haber veriyorsa sanki yine telaş yapmıştım işte. Beyaz elbisemi çıkarıp yatağın üzerine bıraktım ve hemen banyoya geçtim. Saçlarımı dalgalandırıp makyajımı da yaptım ve işte hazırdım. Elbisemi giyip askıdan ceketimi aldım ve çantamı da alıp koşar adım evden çıktım. Hemen bir taksi çevirip adresi verdim ve işte yanına gidiyordum. O kadar çok özlemiştim ki onu sınavlar yüzünden neredeyse 1 aydır göremiyordum. Mekana geldiğimde hemen taksiciye parayı uzatıp üzerini almadan indim. Hızlı adımlarla içeri girdim ve işte karşımdaydı. Uzaktan da olsa yorgun bir hali vardı. Gülümseyerek yanına gittim ve kollarımı açıp sarılmayacak mısın dedim, cevabı karşısında gerçekten şok olmuştum. Sadece otursana dedi yüzüme bile bakmamıştı. Ne olduğunu anlamaya çalışarak oturdum ve neyin var senin dedim.  Osman bi müddet sessiz kalmıştı. Nasıl söylecekti, nereden başlayacaktı kendiside bilmiyordu. Nefessiz kalmıştı biran. Konuşacak sözü yoktu çünkü. Artık bitmesi gerektiğini söyledi ve kalktığı gibi yüzüme bile bakmadan yanımdan uzaklaştı. Bi kaç adım attıktan sonra arkasını döndü bir an. Koşa koşa geldi benim yanıma sımsıkı sarıldı. Evet biliyorum bana veda etmek istemiyordu.

Dünden KalanHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin