The Theater

Prologue

Brian's POV

Bakit?

Sa lahat ng pwede makaranas ng ganitong situation, ako pa?

I'm dying.

I still wanna do so many things that can make me happy.

Why?

My name is Brian. Isa akong stage actor. Sabihin nalang natin na ang pagarte ay parte ng aking pagkatao. Acting is not just plain simple where you will just deliver some lines and emotions. This is where you can be another person and escape reality and forget who you are.

Sana lahat ng bagay ganoon nalang ka simple na kalimutan. Lahat ng problema, hindi mo kailangan intindihin. At higit sa lahat, hindi ka ikaw. Pagod na ako sa buhay ko, sobrang taas ng expectations ng parents ko sakin, no social life, no relationships. It sucks to be me. I swear.

9:23am and i'm sitting here sa isang coffee shop malapit sa theater namin. Lagi akong tumatambay dito every morning para uminom ng coffee. Saktong sakto, pinatugtog pa nila yung song ng idol ko na si Charlie Puth, one call away, tamang tama sa pageemote ko. Biglang nag text yung director ko,

Sir Alfred:

Goodmorning! Hope your ready for your rehearsals today. Don't be late!

Agad na akong tumayo at kinuha yung mga gamit ko. Nginitian ko yung babaeng laging nagseserve ng coffee ko. Sa araw araw ba naman na pagorder ko sa cafe nila, nagiging mga kausap ko na rin sila tuwing umaga dito.

Sa sobrang pagmamadali ko, hindi ko napansin na may papasok pala na babae. Nabanga ko siya at nahulog yung mga gamit niya. Tinulungan ko siya kunin ang mga ito. Madalas na itong nangyayari sakin dahil sa sobrang pagmamadali ko. Bago ko pa makalimutan,

""I'm so sorry miss"" pagmamadaling sabi ko.

Lumabas na ako ng cafe at tumakbo papuntang theater. Ngayon ko lang na realize na ang sakit pala ng pagkabanga ko sa babae. Hindi ko man lang siya nakausap ng maayos.

Nakarating na ako sa theater at pumunta kaagad ako sa harap. Binati naman ako ng aming direktor ng magandang umaga. Napansin ko nakatingin lahat sila saakin.

""The boy who just arrived is Brian, he will be playing the lead role in our play. Sige, time to start! Ilabas niyo na yung mga scripts niyo" wika ni Sir Alfred.

Binigyan nila ako ng ngiti at mga kaway. Binalik ko naman ng isang ngiti ang kanilang mga pagbati. Pagkatapos, kukunin ko na sana yung script ko ng ma realize ko na wala akong hawak na script! Tinignan ko yung bag ko ngunit hindi ko naman nakita. Naaalala ko dun sa cafe! Nakabanga ako at nahulog din yung script ko!

Hay nako! Malas ka na nga, sinimulan pa yung araw mo ng malas! Masama pa, wala ka pang script! Hindi ko pa naman memorize lines ko!

Author's Note:

Hi! Sana nagustuhan niyo prologue ng story 😂😂 alam ko maikli (sorry na). First time ko lang naman gumawa ng taglish story HAHAHAHA! Comment below!