Just a little story...

2

Ik gilde. 

Pats.  

Ik deed de klep van mijn laptop dicht. Ik gooide mijn laptop op bed en rende naar de andere kant van mijn kamer. Onderweg naar de andere kant struikelde ik over mijn schooltas en viel met een harde klap op de grond. Ik voelde aan mijn hoofd. Ik voelde een plakkerig spul en keek naar mijn hand. 

Bloed. 

Donkerrood bloed...

Ik gilde en stond wankelend op. Als een dronken iemand liep ik naar mijn kast. Daar aangekomen liet ik me langs de kastdeur naar beneden glijden. Ik kijk weer naar mijn hand. 

Mijn bebloede hand. 

Mijn hart klopte hard. Ik voelde mijn hart zelfs in mijn keel bonken. 

Ik kokhalzde. Het voelde alsof al het eten van vandaag naar boven kwam. Ik begon weer te gillen en opeens zag ik het gezicht van de clown recht voor me. Ik begon nog harder te gillen. Ik kroop over de grond naar de deur, maar de clown achtervolgde me. Ik stond op en begon te lopen. Ik keek achterom. De clown ging steeds sneller en sneller lopen. Op een gegeven moment zette hij het op een rennen. Ik schreeuwde het nu echt uit! Ik pakte de deurklink vast, maar hoorde opeens een geluid op de gang. Ik schrok en was meteen stil. Ik hoorde mijn hart bonken. Steeds sneller en sneller. Ik hoorde een stem. Een zachte stem. Ik liet de deurklink los en begon achteruit te lopen. Ik snakte naar adem toen iemand de deurklink vastpakte en naar beneden trok. Ik begon achteruit te lopen en botste hard tegen mijn bureau aan. Een hevige pijn scheurde door mijn rug. Ik schreeuwde en zakte op de grond naar beneden. De deur ging open en er kwam een gestalte te voorschijn. Het gestalte kwam naar me toe. Ik gilde de longen uit mijn lijf.

Ik reikte, pakte twee kussens van mijn bed en begon als een wilde met de kussens te gooien. Ze raakten het gestalte wel, maar ik wist dat het te laat was. 'Ik ga dood', prevelde ik. 'Ik ga dood...' Het gestalte boog voorover. Ik sloot mijn ogen en hield mijn adem in.

Ik zat al te denken over hoe de dood zou zijn. Verschrikkelijk, ruig en donker? Of mooi, vreedzaam en vol geluk? Wat maakte het ook uit. Ik verliet deze wereld voorgoed. ik liet al mijn vrienden achter. Mijn vader, mijn moeder en... mijn lieve zusje...

Ik kneep mijn ogen stijf dicht en wachtte op de dood. 

Opeens voelde ik een hand over m'n wang glijden. 

Ik huiverde. 

Mijn hele lichaam voelde koud aan, maar de hand was warm. Vreemd. Opeens zei het gestaslte: 'Loun?' Mijn ogen schoten open en ik keek in de zachte bruine ogen van mijn moeder. 

Ik begon te huilen. 

'Louna', zei mijn moeder weer. Ik huilde gewoon van geluk. Ik huilde, omdat ik niet doodging. Ik lachte ook, omdat ik zo suf was geweest om te denken dat ik doodging. Ik sprong op en omhelsde mijn moeder. Ze deed mijn armen ook om mij heen en zo stonden we daar een paar minuten. Na een tijdje begon ik nog harder te lachen. Ik kon niet meer stoppen. Ik lag echt in een slappe lach. Ik keek mijn moeder weer aan en zij vroeg bezorgd: 'Wat is er allemaal gebeurd? Ik hoorde je gillen en wat is er met je hoofd gebeurd?' Ze liet haar hand over mijn nu enorme bult gaan.

Ik draaide me om en liet mijn pijnlijke rug zien. Mijn moeder schrok. 'Ik weet het mam, het spijt me... Je zei nog dat ik het niet moest doen, maar iedereen deed het dus ik moest het wel doen, anders hoor ik er niet bij. Je snapt me toch wel hé mam?'

Mijn moeder zuchtte en knikte. 'Maar hoe kom je dan aan al die blauwe plekken en die bult op je voorhoofd waar...' ze wachtte even '...waar bloed op zit?' Ze vroeg het voorzichtig, maar trok er wel een vies gezicht bij. Ik lachte pijnlijk. 'Ja, eh... dat is een lang verhaal.'

'Nou, ga dat verhaal maar snel vertellen jongedame, anders neem ik je telefoon én je computer in.' Ze keek serieus toen ze dat zei, maar toch had ze een ongeloofwaardige blik in haar ogen. Ik schudde mijn hoofd en stond langzaam op. Mijn moeder ondersteunde me en ik plofte samen met haar neer op bed. Ik keek haar aan.

'Misschien was het toch niet zo'n goede film voor mij om in de avond te kijken.'

Mijn moeder lachtte. Ik keek op de klok die boven mijn bureau hing. 'Wow, het is al 10 voor drie.' Mijn moeder keek op.

'Ik ga maar wat ijs halen voor je bult en je rug, vertel morgen maar wat er is gebeurd.'

'Oke. Dankje mam.'

Mijn moeder knikte en liep de deur uit. Even later pakte ik mijn laptop voor me.

Toen ik de klep omhoog deed ging er een rilling door mijn rug heen.

Voor me zag ik weer de clown. Ik schudde mijn hoofd om alle gedachtes uit mijn hoofd weg te halen en sloot Popcorntime af. Ik bewoog met de muis over mijn scherm en mijn gedachten gingen de vrije loop. 

There's no escape 4 zo heette de film. De eerste drie delen waren nog wel oké geweest. Die had ik ook met mijn vriendinnen gezien. De eerste twee gewoon thuis. We hadden een meidenavond en waren meer met jongens bezig dan met de film. Vooral Emma, die heeft elke week wel een stuk of drie vriendjes. Oke, misschien is dat wel wat overdreven, maar ze heeft er wel al super veel gehad. Ik ben wat minder met jongens bezig en richt me nu vooral op schoolwerk. Ik zit nu in het vijfde jaar en dat is best wel een belangrijk jaar. Volgend jaar examenjaar en daar wil ik dus echt niet voor zakken. Maar het schooljaar is pas net begonnen dus ik moet me niet zo veel zorgen maken eigenlijk. Hoe dan ook, waar was ik. Oh, ja... de film. Het derde deel had ik met mijn vriendinnen in de bioscoop gezien.

Dat deel was behoorlijk creepy maar nog niks vergeleken met dit. De titel vind ik zelf wat suf. De trailer ook, die ik gisteren had gezien. Maar de film is echt eng, maar tegelijk dus echt zó geweldig!

Mijn gedachten werden onderbroken toen mijn moeder de kamer weer in kwam met wat ijs in haar handen.

Ze legde het om mijn bult en na een paar seconden voelde ik een enorme spanning van me af glijden.

Na een paar minuten verliet ze de kamer. Toen stond ik op en ging ik naar de badkamer om een douche te nemen. Ik voelde de koude waterstralen op mijn huid. Eeerst koud, daarna warm, daarna nog warmer, totdat ze heet werden en ik het water afsloot. Ik stapte uit de douche cambine en er kwam een hele plas op de vloer. Ik wikkelde mijn gewassen haren in een handdoek, kleedde me aan en liep stilletjes terug naar mijn kamer.

Het was eigenlijk echt een suffe actie van me om te denken dat de horror clown in mijn huis was.

Het is toch maar een film? Sprookjes bestaan niet echt, toch?

Dat is tenminste wat ze altijd zeggen.
En dat geloof ik maar al te graag.