It's been a month since nung nahospital siya at nung nalaman kong may leukemia pala ang taong mahal ko. We've been together for four years but he didn't tell me that he has leukemia and it's stage 3.
"Diba sinabi mo dati na no matter what happen you're not gonna leave me, right? Ang daya mo naman e. Diba dapat sa ating dalawa ikaw ang naghihintay, pero bakit ako? Baliktad naman yata?" I was holding his hands while talking to him even though I didn't get any reply. I wanna cry pero pinipigilan ko because I don't want him to see me crying. Alam kong 40% nalang yung chance na magising siya. Pero kahit ganon, heto ako umaasang gigising pa siya. Wala e, mahal ko. Yes, he's in coma and he has leukemia as well.
"Matapang ka diba, mahal? Kaya lumaban ka." And then I stand up and went out para pumunta ng church. Everyday akong pumupunta ng church, just to pray for him. Nagdarasal na sana magising na siya, na sana mawala na yung sakit niya. In Science, madaming explanation pa yung mga sinasabi pag nangyari yun. But for me, I'm just waiting for a miracle.
Dumating yung araw na naubos na lahat ng naipon namin so naghanap ako ng trabaho para may pambayad sa mga bills niya sa hospital. Natanggap ako sa isang coffee shop and after work, sa hospital agad ako dumideretso. Dala ang hiling na sana gising na siya, pero palagi akong bigo.
I was thankful nung nagising na siya, pero kaagad ding nalungkot sa binigkas niyang salita. "Ayoko na." Salitang pilit kong tinatanggal sa sistema ko, dahil ayokong sumuko. Pero mismong siya na ang umaayaw, siya na ang sumusuko. Gustuhin ko man ng mga oras na yun na umiyak, pero pinigilan ko.
I asked him kong ano ang gusto niyang gawin ko, and the words he said broke my heart into pieces. Gusto na niyang tanggalin ang mga machine na nagbibigay sa kanya ng chance na mabuhay.
I told his doctors na tanggalin na nila yung mga machine ng pauntipaunti. Dahil iyon na lang ang kaya kong gawin to stop his suffering kahit ako mismo ang magdudusa sa huli.
When I was at work biglang may tumawag sa phone ko Unregistered number Nagtataka ako kasi si Tristan lang naman nagtetext sa akin or his mom.
"Hello?"
"Irish, this is Tristan's doctor. We need you here. Something happened to Tristan." Dalidali akong pumunta sa hospital kung saan nandun si Tristan. Ngayon na pala nila tatanggalin yung last na machine na nakakabit sa kanya except yung heart rate monitor.
Pagdating ko dun, napatingin ako sa heart rate monitor na may linyang straight. Wala na. Wala na si Tristan. Wala na yung taong mahal ko.
Sinigaw na ni Doctor Robert yung "Time of Death" niya. Yinakap ko yung katawan ni Tristan at humagulgol. Ilang minuto na ang lumipas pero hindi ko parin siya binibitawan hanggang sa tumunog ulit yung machine na nagmo monitor sa heart rate niya. Kaya pinalabas agad kami.
*Fast Forward*
Di ako makapaniwalang nagmamartsa ngayon yung taong mahal ko. Yes, he survived. Then the day after his recovery, our principal invited him to share his story sa araw ng graduation namin.
"Good Aternoon Everyone! First, Salamat sa mga doctors na lumaban at hindi nagsawang gamutin ako. And I'm also thankful beacuse of the two girls na hindi nagsawang maghintay sa pagbabalik ko, hindi sila nagsawang mahalin at hindi nakalimot na ipagdasal ako. My mom and my girlfriend. Lagi nilang pinakikita na matatag sila kaya lagi kong nilalakasan ang loob ko. Hindi bagay sa isang lalaki ang sumuko sa isang pagsubok, lalo na't artistahin to." Sabay tawa niya.
And he continues "When I was a kid, probably seven years old gustonggusto ko na magdoctor pero noong twelve years old ako, nahospital ako and they discovered that I have Leukemia. From that day nawawalan na ako ng pagasa na maging doctor but I didn't give up. Nagsimula akong uminom ng medicine ko when I was 16. Why? Because my grades are slipping kasi everytime na umiinom ako ng gamot nakakatulog ako sa class. Everyone understood why and it's because of my situation, kasi nagpaassembly si Mama dati for them to understand my situation. Ayoko yung nagpapakabait sila sa akin kasi may sakit ako that's why I convinced my mom to transfer me to another school and I told her na huwag nilang ipagsabi tungkol sa sakit ko. There I met Irish, hindi ko sinabi sa kanya na may sakit ako kasi gusto kong maramdaman na tinuturing nila akong special, pero hindi dahil sa sakit ko. Until we became friends and naging girlfriend ko siya. Nalaman niya lang na may sakit ako nung four years na kami. Nahimatay ako noong nasa mall kami and the reason is two weeks na akong di umiinom ng gamot. Na Coma ako for almost a month. I am so lucky kasi pagising ko si Irish agad ang nasa tabi ko. Napaka lucky ko kasi yung one month na wala akong malay hindi niya ako sinukuan. But at that day, malumanay na ako kaya I told her na 'Ayoko na' pero sinabi niyang lumaban ako. Lumaban ako ng lumaban. Until one day, napagod ako. Untiunti kong pinatanggal yung mga machine sa katawan ko. Nung alisin nila yung last machine dun na din ako bumitaw. But after few minutes biglang bumalik sa pagtibok ang puso ko. Dinaan nila ako sa mga ibatibang tests and sabi nila nagiging normal na daw ang lahat. What a miracle! Everything is possible with God. Dati akala ko, yung sakit ko ang pinakamalaking harang para maabot ko yung pangarap ko. But I was wrong, ang sakit ko ang naging dahilan para mas lalo akong maging malakas at matatag. Sakit ko pa nga ang nagpatibay sa akin and naginspire sa akin kung bakit nakagraduate ako at naging Doctor at kung bakit nandito ako sa harap niyo ngayon. Kung dati ako yung ginagamot nila ngayon ako na gagamot sa inyo." Pagkatapos niyang magsalita ay sabay sabay na nagsitayuan ang mga tao at malakas na nagsipalakpakan.
�
