Het paleis.

Redden.

POV iris

Ik werd langzaam en vermoeiend wakker met veel pijn in mijn rug, want die stalen stoel was niet te genieten. Blijkbaar was ik aan het slapen en Louiza ook. Ik zag haar naast me net wakker worden. Ik bedacht telkens in mijn hoofd hoe we hier weg komen, tot dat ik hoofdpijn had, maar het was gewoon kansloos. ''Iris, denk je dat Jasmijn ons kan vinden?'' zei Louiza een beetje bezorgd, een beetje heel erg.

''Ik heb geen idee. Misschien is Jasmijn ook gevangen. Ik hoop van niet, want ze is helemaal alleen.'' Zei ik beangstigend.

Jasmijn POV

Ik werd bewusteloos wakker en keek om me heen. Is dit een ziekenhuis? Ik dacht net nog dat het een paleis was...raar. Ik stond op en liep naar voren. Opeens bedacht ik me dat de enge man wou dat ik Iris en Louiza moet vermoorden. Noway dat dat gaat gebeuren. Niemand komt tussen ons. Of toch wel? Naja, ik liep in een gang wat leeg en verlaten uitzag.  Ik keek kamer voor kamer, maar het enige wat ik zag waren stalen stoelen. Meestal twee in een kamer. Misschien kunnen Louiza en Iris in een van de kamers zitten, want het zijn toch twee stoelen? En Louiza en Iris zijn met zijn tweeën! OMG. Ik begon te rennen en bekeek elke kamer zo goed als ik kon.  Aan de eind van de gang bevind zich de laatste kamer, dus de laatste hoop dat Iris en Louiza erin zitten. Ik deed de deur langzaam open met kippenvel op mijn armen van de zenuwen, zouden ze erin zitten?

Louiza POV

Opeens hoorde ik een deur langzaam open gaan. Oke nu ben ik weer bang. ''Iris, wie zou het zijn?'' zei ik fluisterend. ''Ik denk die gestoorde dokter, maar ik hoop van niet.'' zei ze bang.

De deur werd steeds wijder open gedaan. Ik hoorde daarna voetstappen. En keek met grote ogen om te kijken wie het is. De persoon begon toen zich schijnbaar te maken. Het was JASMIJN! ''OMG, Jasmijn we hebben je zo erg gemist!'' zei Iris toen. Jasmijn begon te huilen en knuffelde ons een voor een. ''Jullie willen niet weten hoe erg ik jullie gemist hebt, ik was helemaal alleen.'' zei ze terwijl ze snikte.

''Ik begrijp je.'' zei Louiza.

''Maar eh, kun je ons los maken?'' zei Iris een beetje haastig. ''natuurlijk''. 

Jasmijn POV

Ik keek toen overal in de kamer, want die stalen stoelen konden Iris en Louiza niet zomaar los laten. Opeens vond ik naast de deur een knop waarop je kan drukken. ''Zou ik het doen?'' zei ik onzeker.

''Dat is denk ik de enige oplossing.'' zei Iris wanhopig. Ik drukte toen langzaam op het knopje. En uit het niets kwam er een oude vrouw met grijze haren voor haar hoofd voor mij staan. ''Je moet eerst langs mij komen voordat je je vriendinnetjes los kunt maken met deze voorwerp.'' zei de mevrouw met een magneet in haar hand. ''Oke, is goed. Ik hoop dat u naar de hell gaat.'' zei ik uitdagend. Ik zou  alles doen om Louiza en Iris te redden.