Bugun sekiz yil boyunca okulda yaptigim her sey icin gurur duydum kendimden. Her zaman aklimda bir sey varsa onu inatla yaptim. Bir cok ogretmenle onlarca kez tartistim. Okuldaki ogrencilerle cogu kez sorun yasadim. Disiplinlik bile olacaktim ama her seye ragmen beni koruyan onlarca kisi vardi arkamda onlar cozduler. Onlar bana hep guvendiler hep bana destek verdiler ve her seye ragmen yanimdalardi. Okuldaki ogretmenlerle tartistim karsimdaki ogretmeni aglattim fakat buna ragmen arkamda koca bir sinif ve diger insanlar tarafindan gorulmeyen ogretmenler vardi. Beni hic yalniz birakmadilar. Bense onlari hayal kirikligina ugratmadim. -oyle dusunuyorum- Okuldaki sevdiklerime hep iyi davrandim, sevmediklerimi ise her kim olursa olsun hep onlari kucuk dusurdum bunu yapmak istemezdim fakat bunlarin karsiliklarida vardi. Hep hakettiler. Hic kimseden kendi yaptiklarim icin ozur dilemedim. Herkesin karsisinda hep guclukle durdum. Cok yenildim fakat sonucta ben amaclarima ulastim, isteklerimi gerceklestirdim ve kimseyi hayal kirikligina ugratmadim. Bugun bir cok kisinin benden emin oldugunu ogrendim. Iste boyle kisiler yuzunden ayaktayim. Hic kimsenin karsisinda haksizliga susmadim bu yuzden bir cok insan bana takmis durumdaydi. Her ne olursa olsun kimsenin karsinda sessizce duramam hep goze batarim ve cogu kisi benden nefret eder bu yuzden. Olsun onlar nefret ettikce benim gucum artiyor, onlar arkamdan konustukca ben bir adim daha ileriye gidiyorum. Ama her ne olursa olsun ben hep burdayim. Herkese karsi tek basimada olsam direnecegim. Insanlarin ne dedigi umrumda degil. Ben hep bildigimi yapacagim, ve asla pisman olmayacagim. Bu gune kadar yaptiklarim cogunuzun nasil zoruna geldiyse -sizin icin- maalesef ki bu devam edecek. Ve bundan asla vazgecmeyecegim!
Okudugunuz icin tessekkurler yorumlara acigim.
