Bundan 14 asır öncesiydi bir pazartesi akşamı Mekke de gelmiştin dünyaya. Ve o gece her yer aydinlanmişti senin ile beraber gelen nur ile. En aydinlik gecesini yaşıyordu Mekke , Medine , Avrupa , Asya kisacasi tüm dünya o gece senin nurun ile aydinlaniyordu. Karnliklari aydinliģa çikariyordu senin nurun. Emin diyorlardi sana halk arasinda en guvenilir kişi olarak seni bildikleri için. Herkes emanetini sana teslim ediyor ve hiç bir zarar gelmeden geri aliyorlardi sana verdiklerini.
Ve Medine ye gidiyorsun Medine sokaklarinda senin için coşkulu bir karşilama var. Neccar oğullarinin kizlari ellerindeki defler ile hep bir ağızdan "Taleal bedru aleyna min seni yatil veda" diye sana sevgilerini gösteriyorlar. Herkes seni kendi evinde konuk etmek istiyor. Ve senin aklina gene çok pratik ve güzel bir çözüm geliyor. O mubarek deven nereye cöker ise sende orda misafir olacaksin ve deven Ebu Eyyub El Ensari nin evinin önüne çöküyor. Seni agirlamak konuk etmek şerefi o mubarek insana nasip oluyor.
.
.
.
Ve gene bir pazartesi akşami Aişe annemizin odasinda hayata gözlerini yumuyorsun. Refiki ala ya yükseliyorsun. Medineyi hüzün kapliyor. Musabin sensiz ezan okuyamiyor. Deven senin refiki ala ya yuruduğunu anlayinca basini taslara vurarak öldürüyor kendisini.
Ya Rasülallah senin nurunu göremedik biz. O karanliklarim aydinliga çiktigi gün biz daha dünyada değil idik. Kavminin sana Muhammedülemin dediği günlerde biz yoktuk. Kavminin seni yurdundan cikarmak istedigi gunlerde senin yaninda olamadik. Bedirde Uhudda Hendekte senin ile beraber küffar ordusuna karşi savaşamadik. O mubarek naaşının önünde cenaze namazini kilamadik.
Bütün bunlar çok aci veriyor bize. Biz seni kalbimizde misafir ediyoruz. Biz seni görmeden seviyoruz yaa Habiballah. Kabrinin basinda gül kokunu duymaya çalişiyoruz. Ve biz senin nur yüzünü görmeyi ahirete erteliyoruz Sevgili.
Dua ve selâm ile..
