Patient and Doctor /Stony\

Not Crazy

Bir süre hastasına bakıyor Steve Rogers.

Bu kadar yakışıklı bir adamın deli olması onu şaşırtıyor. Kesinlikle akıl hastanesinde gördüğü diğer insanlar gibi değil hatta onu az önce görmese normal biri sanabilirdi.

"Steve, sana sabah göreceksin demiştim!" Sharon Carter sinirle içeri giriyor ve kocasına bakıyor. Steve ise omuz silkmek ile yetiniyor.

"Şimdi görmek istedim."

Saat gece on bir olması pek umrunda değil aslında hastasını tam şimdi görmek istiyor. Sabahları herşeyi normal olan ve geceleri gerçek olmayan şeyler yüzünden akıl kontrolünü kaybeden yeni hastasını tam olarak aklını kaybettiği zaman görmek istiyor.

"Hastane kapanıyor gitmeliyiz. Onu merak etme zaten bağladık."

Steve'in kaşları çatılıyor karısının lafı ile. Bağlamak ona fazla canice geliyor ama bağlamasalar kendine zarar verecek. Başka bir yolu olabileceğini biliyor, onu zincirlerle bağlamaktan daha iyi bir yol.

"Onu böyle bırakamayız. Kendini kötü hissetmesinden başka bir işe yaramaz."

Gözleri yeniden kahverengi gözlere dönüyor. Gözlerde birşey görüyor, ifadesiz gibi görünen o gözlerde kimsenin göremediği birşey görüyor.

Yardım isteyen birini görüyor.

"Steve hadi. Lütfen bana akıl hastanesindeki hastalarından birine açıldığını söyleme."

Steve sinirle ona dönüyor. Sharon'ın insanları küçümseyen şımarık biri olduğunu bu hastanede çalışmaya başladığında öğrenmişti ama bu kadarını beklemiyor. Gözleri yavaşça yeniden esmer adama dönüyor. Şaşkınca ve kırgınca onlara bakan adamı görünce kalbinde bir sızı hissediyor.

Kendine kızıyor. Evlendiği kadının bu kadar iğrenç biri olduğunu bilmediği için kendine kızıyor.

"Ben deli değilim!" Esmer adam sinirle ona bakıyor.

Steve karısına eli ile çıkmasını işaret edince Sharon sinirle önce ona sonra yatakta öfke ile ona bakan adama dönüyor. Hızla odadan çıkarken Steve'den bunun hesabını alacağını aklına yazıyor.

Steve ise yeniden hastasına dönüyor ve odadan çıkmadan önce ona dönüp güven veren bir gülümseme hediye ediyor.

"Sen deli değilsin."