Bir yaz sabahı güneşin sert ışığıyla fırladım yataktan çalışan vantiratörü kapatarak elimi yüzümü yıkadım. Kahvaltı sevmem ve hiç yapmam anlıcağınız güne 1-0 yenik başlarım . Neyse otururum biraz telefonla oynar tv izlerim fakat kafamda hep başka şeyler bi bıtkınlık hissi çünkü beni bunların içinde bağlayan bişi yok bi sevgili falan neyse çıkarım dışarı insanlar karınca misali hızlı ben ise aksine yavaş seviyorum . Fakat fazlasıyla hızlı yürüyorum kendimle bağdaştıramadığım onlarca şey var ancak hep aynı hiç değişmem . Biraz top oynar dolaşır eve gelirim . Akşam olmuş olur o güneşin batarken ki son ışıkları içime bi ürperti yada farklı anlayamadığım bişi düşer . Bakamayın siz sözde yanlızım varlık içinde yokluk bizimkisi ama memnunum . Herşeyi kendimle öğrenmeye çalışıyorum mücadelem kendimle . Günlük yaşantımda insanların haraketleri gözüme çok çarpar beynimde onaylarım yada onaylamam iyi şeyleri kaparım. Klasik ve sıkıcı gelen bi gün değilmi fakat insan yaşadıkça seviyor ve alışıyor . Siz bi gün boyunca insanları evin balkonundan takip ettinizmi. Fazlasıyla zaman kaybı yaşadıkları düşünüyorum veya yanlız oldum için böyledir . Ben iyi görünmek yerine iyi olmayı tercih eden biriydim ve hep kaybettim diyebilirim sorun yok alıştık nasıl olsa , çocuklar sevsin yeter :) .
