Hoe het begon|UNAGIZE

hoofdstuk 6. gaan

Ik word naar beneden geroepen. Het is half 5. Tijd om te gaan dus... Ik loop naar beneden, langzaam... Tringgg! De bel. Vanuit de gang kijk ik naar de deur maar doe hem niet open. Ik ga in de woonkamer zitten. ,,was het zo moeilijk om de deur open te doen?" vraagt mijn vader en loopt naar de deur. ,,ja, sorry." zeg ik. De deur gaat open. Er staat een lange vrouw met een rok tot aan haar knieën en een vestje aan. Het staat totaal niet. Mijn vader zegt haar gedag en laat haar naar de woonkamer lopen. De vrouw bekijkt mij van top tot teen aan met een vuile blik. Wat moet je? Ik kijk maar weg. ,,ga zitten." zegt mijn moeder. De vrouw gaat in de stoel zitten en mijn vader en moeder komen naast mij zitten op de bank. ,,jij bent dus Zoë?" vraagt de vrouw. Ja voor wie anders ben je hier? ,,ja" zeg ik. ,,hoe gaat het met jou?" ik trek een wenkbrauw op en kijk haar aan. ,,nou ik denk dat ik me wel kut voel nu" zeg ik. Ik kijk haar strak aan. ,,pardon?" zegt de vrouw. Mijn moeder kijkt me streng aan. ,,ja wat nou?! Je bent me zo kwijt hoor!" zeg ik met opgeheven hoofd. Direct voel ik een schuldgevoel. Ik zie haar straks nooit meer.. En mijn vader ook niet meer. Ineens..

Na 10 minuten is het gesprek afgelopen. ,,ik denk dat we maar moeten gaan." zegt de vrouw. Mijn vader en moeder knikken met een schuldig gezicht. Ik kijk naar de grond, en naar mijn tas, en dan sta ik op. ,,waar ga ik heen?" zeg ik. ,,we hebben een pleeggezin gevonden in Brussel" zegt ze. ,,BRUSSEL?!" roep ik. ,,waarom Brussel!? Waarom België!?" zeg ik. Ik zie dat mijn ouders ook zijn geschrokken. ,,ehm, ze kan toch ook in Nederland blijven?" vraagt mijn vader. ,,nee sorry, we hebben daar een pleeggezin geregeld en kunnen dat niet zomaar afzeggen." zegt de vrouw. Ze geeft mijn moeder alvast een hand en loopt naar de deur. Kreng dat ze is. Mijn vader geeft me een duwtje in de rug en loopt ook naar de deur. ,,schat. Dit is niet dat wij dit willen, maar het moet." zegt mijn moeder. We staan nu buiten. Ze houdt mijn handen vast. ,,ja tuurlijk, daarom belde jij ze ook he?" zeg ik en laat haar handen los. Ze zijn kleverig. ,,kom je Zoë?" zegt de vrouw. Ze houdt de achterdeur open voor mij. ,,knuffel?" zeggen mijn vader en moeder. Ik kijk boos en sla mijn armen over elkaar. Maar, ik zie ze waarschijnlijk pas over 2 maanden weer terug.. Ik geef ze een knuffel. Heel stevig.

Ik stap achter in de auto en kijk naar mijn vader en moeder. Ze staan naast elkaar en kijken getreurd. Het is nu tijd om te gaan... Ik klap de deur dicht en zet mijn tas tussen mijn benen. De auto start al. Ik kijk iit het raampje en zwaai. Waarom moet dit?... Ik voel tranen opkomen wanneer de auto begint te rijden. Ik zwaai nog snel en kijk dan weg. Tot nooit weer zien, denk ik? ,,heb je er zin in?" vraagt de vrouw. Wtf? ,,nee tuurlijk niet" zeg ik en kijk haar aan via de achteruitspiegel. Ze kijkt me niet aan. ,,tja, het moet wel" zegt ze.

We zijn al een uur onderweg. Het is koud in de auto en de verwarming mag niet aan. Belachelijk. We rijden over snelwegen, op naar... Brussel. ,,hoelang nog rijden?" vraag ik terwijl ik naar buiten kijk. ,,een uurtje ofzo" zegt ze. Er rijdt een blauwe auto langs ons met daarheen een kleutertje die mij aankijkt. Schattig. Ik zwaai. Ze zwaait terug. ,,tegen wie zwaai je?" vraagt de vrouw. Wil ze echt alles weten? ,,iemand" zeg ik. Ik kijk weer naar de auto maar die rijdt weg. ,,oh, waarom?" vraagt de vrouw. ,,sjezus! Mag ik ook niet meer naar iemand zwaaien ofzo?!" vraag ik boos. Ze zegt niks. Fijn, weer rust.