Wanneer Duisternis nabij Komt

Een onrustig begin

Ik ben op het eerste gezicht een vrolijke spontane jonge vrouw  genaamd Faya. Geboren in het jaar 1985 op een klamme warme  zomer nacht.  In de bak van een zigeuner wagen in het onrustige oorlog gebied toen nog genaamd Joegoeslavië Herzegovina. En omdat het zulke onzekere en onrustige tijden waren, hadden mijn biologische ouders zich voorgenomen om mij al vlug naar mijn geboorte naar een rijk land te laten adopteren  zodat ik misschien nog een beetje normale jeugd zou krijgen.  Helaas is daar niks van te recht gekomen. Al snel naar mijn geboorte ging ik op een lange reis met de belofte aan mijn vader en moeder dat ik het beste leven zou krijgen.  Een ouder Nederlands echtpaar nam me mee en wisten well iemand wie ze met mij zouden kunnen verblijden. En dat was ook in het begin echt wel het geval. Totdat mijn adoptie moeder en telefoontje op haar werk ontving of ze me aub in het café " waar me adoptie vader had vergeten" zou willen op komen halen.  Die actie veroorzaakte natuurlijk stress bij hun beide voornamelijk Door de ruzie. Dit weten ze zo met ups & downs " veel downs" 2 jaar vol te houden. Voor de bom zodanig klapt dat ik met een tijdelijke intentie Door me moeder bij mijn opa en oma wordt onder gebracht. " opa en oma= ouder echtpaar dat me uit Joegoeslavië me naar Nederland nam, de biologische moeder van mijn adoptie vader: later Jan of de rooie genoemd". Die tijdelijke intentie liep uit op een periode van 5 jaar dat ik Door de weeks bij opa en oma verbleef en het ene weekend bij Christa " mijn moeder " en het andere bij Jan " mijn vader" . Al snel hadden beide ondanks de goede voornemens allebei een eigen andere agenda waar zo'n klein hummeltje van 2 jaar net niet tussen paste. Christa kreeg al snel weer een nieuwe vriend een indo genaamd olax . Waarmee ze ging samenwonen en een dochter kreeg die dan weer verrassend veel op mij leek . Het enige verschil was dat ik 3 jaar ouder was en stijl vlas haar heb en zij pijpen krullen had in de weekenden groeide we samen op als de dolle tweeling. Tot op een frisse morgen 18 maart 1991. Ik en Mirella " Miera" lekker aan het buitenspelen waren op het binnenhof van de flat waarin weer woonde. Dit is een veilige besloten binnenplaats die alleen bereikbaar was voor de bewoners van de flats die het binnen hofje afsloten.
Ik werd door mijn moeder naar binnen geroepen om iets wat ik vergeten was op te ruimen als nog op te ruimen. We woonde op de eerste verdieping vlak bij de trap dus ik was met een paar minuten op en neer. Om terug te komen op een verlaten binnenplaats, dit hield in het fietsjeonze emmertjes en schepjes en haar jasje lagen er nog maar Miera was verdwenen. Wat voor haar zelf uit eigen beweging niet mogelijk was aangezien ze niet sterk genoeg was om de deuren zelf open te maken. Maar al fijn alle toeters en bellen werden in geroepen de politie uiteindelijk nationaal team. Dat hele gebeuren is voor mij nogal vaag behalve een feit dat me moeder kompleet instorte en hiervan nooit meer de oude zou worden. Ik vanaf een leeftijd van 5 jaar mijn eigen jeugd vaarwel heb kunnen zeggen, en mijn stiefvader olax 3 dagen na de verdwijning van Miera spoorloos was. Voor 8 weken zijn we met man en macht op zoek naar me kleine zusje voordat we die gevreesde klop op de deur kregen. Ik was thuis gebleven van school om het huishouden een beetje op orde te houden en voor me moeder te kunnen zorgen. Die sinds de verdwijning van haar oogappeltje de kracht niet meer had om het bed uit te komen. Ik doe los voor de 2 agenten en roep me moeder. We worden mee naar het bureau gevraagd voor het indentificeren van het lichaam dat vermoedelijk van Miera is. Een maal op het bureau aangekomen moet ik op de gang bij een paar agenten blijven wachten, als me moeder 2 zware eikenhouten klap deuren door loopt naar de kamer waar me zusje ligt opgebaard.
Na enkelle minuten horen we een ijskoud gegil  uit de kamer komen. Nog voor de agenten mij konden tegenhouden stormde ik door de zware klapdeuren naar me moeder. En daar lag bijna totaal onherkenbaar mijn kleine lieve zusje levensloos op een koude ijzeren tafel. Ze was terrecht om nooit meer met mij te kunnen lachen en spelen. De dagen daarna gingen in een waas en vogelvlucht van mensen die ons kwamen bezoeken voorbij.
En toen gingen we naar haar begravenis van de dienst zelf weet ik niet echt veel meer. Behalve dat me moeder zichzelf zowat in het graf storte op het moment dat de kist van Miera de grond in zakte. Na weken van intense verdriet en taken die helemaal niet op de schouders van een meisje van 5 jaar zouden mogen rusten. Moest ik weer naar school door de recente ervaringen was ik niet veel meer dan een schim van het populaire sociale vlindertje dat ik voorheen was. En zat ik eigenlijk  alleen nog maar in een rustige hoek op het schoolplein te lezen tijdens de pauze, De schoolbel ging als signaal dat we naar binnen moesten dus ik klapte me boek dicht en sprong van het muurtje waar ik op had zitten lezen om het schoolplein over te steken. Halverwege het schoolplein begon een van mijn klasgenootjes verschrikt te gillen bij het zien van de grote bloed vlek die zich vormde op mijn jurk.
Binnen enkelle seconde droop het bloed met druppels van mijn kleding op het plein. De toegesnelde leraar vroeg mij met een spierwit weg getrokken gezicht waar ik me bezeerd had, waarop ik antwoorde dat ik me niet had bezeerd terwijl we samen naar het kantoor van de school arts liepen die mij meteen begon te onderzoeken. Nadat ze mij me van me bloed doorweekte kleren had ontdaan en ik enkel nog in me onderbroekje voor haar stond. Moest ook zij stom verbaasd concluderen dat ik geen enkele schram op mijn lijf had en ze geen verklaring had voor al dat bloed dat mijn kleren had doorweekt tot het punt dat het er letterlijk uitdroop. Stom verbaasd werd me oma gebeld of ze me dan toch aub op zou willen komen halen. Eenmaal thuis vertelde ik haar wat er gebeurd was waarop mijn oma een pijnlijke uitdrukking op haar gezicht trok. En me gerust stelde dat ik er niks aan kon doen dat dit gebeurd was. S'avonds bij het instoppen vroeg ze me of ik wel eens andere dingen zag die andere mensen niet konden zien. Waarop ik eerlijk vertelde dat ik af en toe wel eens de huis elfjes zag, of een overleden kat me was komen troosten. Maar verder dan dat niks bijzonders, dit antwoord leek haar enigszins gerust te stellen. En ze wenste me een goede nacht voor ze mijn kamer afliep. Ik viel in een diepe maar onrustige slaap, steeds weer speelde het moment van die middag op het schoolplein af. Ergens diep in de nacht werd ik plots wakker door dat iemand langs me wang op streek. Ik deed me ogen open maar kon niks zien en wilde me net omdraaien om weer in slaap te vallen toen ik aan het voeten eind van me bed een witte rook pluim zag groeien. Na een paar minuten begon deze rook een vorm van een mens aan te nemen, om uiteindelijk als Miera te eindigen. Geschrokken maar vooral verrast zat ik met een ruk klaar wakker overeind.
Mmmmmmieraaaa....... hoorde ik mezelf met een onzekere stem vragen. Lachend knikte me kleine zusje en kwam op me bed zitten, nog steeds met stomheid geslagen probeerde ik te bevatten hoe ik mijn zusje die ik een paar dagen terug  nog had begraven hier op me bed kon zitten. Na een paar minuten mij gade te hebben geslagen zei Miera mij niet bang te zijn, Waarop ik droog antwoorde dat ik dat ook niet was en bijna blij liet volgen dat ik juist blij was dat ze er was. Ze lachte me weer breed toe...... en opende haar mond en zei me dat ik me hoofd niet mocht breken over het hoe zij hier bij me kon zijn.
Er schoten zoveel vragen door me hoofd maar ik hield die voor mezelf, en vroeg simpel weg wat ze kwam doen.....
Waarop ze zei dat ze me hulp nodig had . Verbaasd keek ik haar aan en vroeg waarmee ik haar kon helpen.... nu met meer twijfel in haar stem ging Miera verder dat ze wilde dat ik mijn best zou doen haar gerechtigheid te brengen. Vanaf die nacht was ik nooit meer alleen want Miera zweefde altijd ergens in de buurt.
Dit ging niet geheel on opvallend bij me oma en na een paar maanden me te hebben geobserveerd nam me oma mij op een zekere dag zonder verklaring te geven mee naar een soort plantsoen ergens bij ons in de wijk waar we toen leefden. " dit plantsoen heb ik overigens nooit op eigen kracht kunnen vinden"
Waar ze een soort ritueel uitvoerde waarbij ze in een voor mij vreemd klinkende taal sprak terwijl ze allerlei handelingen uitvoerde. Nadat ze een cirkel met een soort van fijn gemalen lijsterbes op de grond had getekend beval ze mij in het midden van die cirkel plaats te nemen. Ik deed dit  en daarop begon me oma weer in een vreemde taal te chanten. Nadat ze ook hierbij verschillende handelingen uit had gevoerd nam zij recht voor me plaats en vroeg mij of ik uit vrije wil plaats had genomen in de circle..... onzeker antwoorde ik met ja. Ze legde me vervolgens uit dat ik in de cirkel van waarheid stond en zo lang ik binnen die cirkel stond ik niet in staat zou zijn om iets anders dan de waarheid naar voren te brengen. Waarop ze mij steeds vreemdere vragen begon te stellen.