Jaloers op een gitaar.

"Ik zweef boven de grond. De grond die mij vast zou moeten houden. Ik stond vastgenageld, totdat hij kwam en me weg liet zweven van mezelf."

De eerste schooldag na de vakantie. Met gebogen hoofd loop ik de school binnen. Zonder op te kijken slof ik naar mijn kluisje. Sleutel zoeken, sleutel in het slot steken, kluisje openen, boeken pakken, boeken dumpen, kluisje weer dicht. Dat is mijn ochtend ritueel elke doordeweekse schooldag. Mijn 08:20 ritueel noem ik het. Net op het moment dat ik weg wil lopen hoor ik voetstappen, ze komen op me af. Langzaam til ik mijn hoofd op, ik kijk recht in het gezicht van Iris. Geschrokken kijkt ze me aan "Jezus! Wat zie jij er uit! "Dankje, bedankt voor het compliment, ik heb mn best gedaan". " Hoe komt dit?" vraagt ze met een vies gezicht terwijl ze naar mijn gezicht wijst. Ze trekt echt zo'n gezicht dat je krijgt als je iets voor je neus geschoteld krijgt dat er erg onsmakelijk uitziet. Ik mompel wat, het zou moeten lijken op "moe, warme kamer, bah, slecht geslapen." Gelukkig kent Iris na 3 jaar vriendschap mijn vroege-ochtend-mompel-taaltje en weet ze wat ik zeg. "Oh, oké, dat verklaart een boel. Nou, ga je mee, we hebben zo tekenen. Ik knik langzaam en slof achter haar aan de gang in. Eenmaal in het lokaal zak ik op het krukje op mijn vaste plek achter in het grote tekenlokaal. De leraar is bezig met het poetsen van zijn schoenen, zíjn ochtendritueel. De leraar is een beetje een rare man, komt vast en zeker door de verfdampen die hij altijd binnenkrijgt als hij weer bezig is met één van zijn prachtige schilderijen. Dan krijg je dat. Ach, je moet er íets voor over hebben hè.  

Opeens klapt hij in zijn handen, althans, naar mijn idee is het opeens omdat ik bijna in slaap gevallen was. "Goedemorgen allemaal, hopelijk hebben jullie een fijne vakantie gehad. We moeten weer aan de slag, pak allemaal maar een tekenvel, jullie....." Er wordt op de deur geklopt, een jongen doet langzaam de deur open en stapt naar binnen. 

Zijn ogen, zijn mond, zijn perfect vallende haar. Het is een god. Als een lichtstraal vanuit de hemel verscheen hij en stond nu in de deuropening. Een ware god onder de goden ookal klinkt het irreëel. Dat was mijn eerste indruk. Mijn blik blijft op hem hangen. Om zijn nek hangt een gitaar. Ik zie meteen voor me hoe hij gitaar speelt, met allemaal riedeltjes en indrukwekkende solo's, zijn vingers die over de hals van de gitaar glijden. Je zou bijna jaloers worden op de gitaar, zij mag zo dichtbij zijn. Inderdaad, ik noem een gitaar een zij, mannen blijken haar vrouwelijk te vinden om meerdere redenen. 

Hij kijkt de klas rond, zijn blik kruist de mijne, ik merk het. Ik voel mijn gezicht rood worden en begin te zweten. Nog 2 seconden blijft hij me aankijken en dan kijkt hij weg en wend zijn blik naar de leraar. "Goedemorgen meneer, weet u misschien waar mevrouw Smit is? De leraar lijkt na te denken en kijkt de jongen vriendelijk aan. "Nee, dat weet ik niet, misschien is ze in de lerarenkamer, ga daar maar kijken. En als ze daar niet is, kun je het aan de conciërge vragen, die weet het wel". "Oké, dan ga ik daar kijken, bedankt iniedergeval". Zonder nog om te kijken wend hij zich tot de deur en loopt naar buiten. Ik kijk hem na hoe hij de deur sluit en de gang door loopt. Nog steeds is mijn hoofd rood als een tomaat. Ik voel me raar. Ik ben nu dus serieus jaloers, jaloers op een gitaar.