Desem ki
Vakitlerden bir nisan akşamıdır,
Rüzgarların en ferahlatıcısı senden esiyor.
Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini,
Ormanların en kuytusunu sende gezmekteyim.
Senden kopardım çiçeklerin en solmazını,
Toprakların en bereketlisini sende sürdüm.
Sende tattım yemişlerin cümlesini,
Desem ki, sen benim için
Hava kadar lazım,
Ekmek kadar mübarek,
Su gibi aziz bir şeysin.
Nimettensin, nimettensin!
Desem ki...
İnan bana sevgilim inan.
Evimde şenliksin; Bahçemde bahar,
Ve soframda en eski şarap.
Ben sende yaşıyorum,
Sen bende hüküm sürmektesin.
Bırak söyliyeyim güzelliğini
Rüzgarlarla, nehirlerle, kuşlarla beraber.
Günlerden sonra bir gün
Şayet sesimi fark edemezsen
Rüzgarların, nehirlerin, kuşların sesinden,
Bil ki ölmüşüm.
Fakat yine üzülme, müsterih ol.
Kabirde böceklere ezberletirim güzelliğini.
Ve neden sonra...
Tekrar duyduğun gün sesimi gökkubbede
Hatırla ki mahşer günüdür
Ortalığa düşmüşüm seni arıyorum.
Cahit Sıtkı TARANCI
