Bugün de odamın penceresinden yağan yağmuru izliyorum. Bulutlardan kovalarla yağmur döküyorlar sanki. Sevdiğini kaybetmiş bir insana ağlıyor gibi. Gökyüzü ağlıyor derler ya, bazen gerçekten ağlıyor.
Yağmur ağlıyor, güzel yağıyor..
Yalnız kalınca insan çocukluğuna kadar inip düşünüyor herşeyi.Yani ben öyle yapıyorum. Resmen terapi. Psikoloğa gitsem bu kadar iyi gelmez, o derece. Düşünce mahzenimin en dokunaklı yerindeyken telefon çalıp bozuyor bu büyüyü. En sevmediğim.. Gereksiz. İnsan açmadığı halde bu kadar aranır mı? Yüzsüz! Açmıyorum işte. Sesini duysam mı ki biraz? Hayır asla! Diye beynim de ki ses konuşurken telefon susmuştu..
Yalnızlığım ve yağmur damlaları, çok romantik.
Aklıma birden 9 yıl önce yaşadığım o günler geldi. Kâbus gibi geçen çocukluk günlerim.. Yeni yıla girmiştik, rüyam da lapa lapa karlar yağdığını görmüştüm. Her yıl böyle şeyler görürdüm ve o rüyalar çıkardı. Yine öyle olmuştu. Sabah uyandığım da her yer bembeyazdı. Bunu seviyordum. Her neyse, o gün o kavga oldu. 5 yaşımdan beri olan biteni net hatırlıyordum, ondan öncesi çat pat.. Bilmediğim çoğu şeyi de ablamdan öğreniyordum.
Küçüktüm, küçük olabilirdim ama çocuk olabiliyor muydum? Bilmiyordum. Çocuk olmak ve küçük olmak arasında ki fark, fark ediliyordu ben de.
Çocuktum, korkuyordum, çaresizdim...
