Ertesi gün iyice isteksizce kalkmıştım ne okul umrumdaydı ne bişey artık kimse kimseyi görmüyordu bu evde yaklaşık 2~3 ay aynı evde yaşadıktan sonra annem o adamla buluşmaya gitti ve bir daha dönmedi gece gündüz demeden bekledik ne telefon çaldı ne bişey günden güne bir annenin ortada bırakış psikolojisiyle yanan bu beynim artık hiç bi şekilde işlev görmüyordu sabahları okulun yolunu unutuyordum yemek yemiyordum uyumuyordum hayatı boşvermişlik sardı içimi hayata anlam yükleyemez oldum artık yokluğuna alışmaya başlamışken bi telefon geldi ve arayan oydu,Annemdi ve bize ben iyiyim beni düşünmeyin dedi ve dedemler duymasın diye kısık sesle hamile olduğunu söyledi orda yıkıldım ve telefon kapandı yaklaşık 7 ay boyunca bi daha kendisinden haber alamadık ve bu 7 ay zehir gibi geçmişti...
Hayat yaşamaya değer...
