Açar açmaz ne oldu? Dememe bile fırsat vermeden. Napiyorsun neredesin? Dedi sesini sevdiğim. Okuldayım öyle oturuyorum sen? Dedim sesimin catallaşmasına karşı koyamayarak. Ben de okuldayım. Çıkışta bişeyler yapalım mı gülben? Bakarız görkem. Haber veririm. Tamam ver ama bende kendimi ona göre ayarlıcam. Tamam.. Her zamanki gibi. Klasik görkem. Bende kendimi ona göre ayarlıycam diyor. Aklı sıra beni tehdit ediyor. Gelmessen başkasını çağırırım demek istiyor resmen. Sesini duymak birazda olsa beni rahatlattı. Ama ses tonu umursamaz bi tonda olduğu için üzdü de aynı zamanda. Yediği b*klardan sonra bile hala beni arıyor yüzsüz. Kalpsiz. Benim duygularımı hiçe sayıyor. Toparladım kendimi telefonun ekranından azda olsa görebildiğim yansımama bakıp rimelimi tazeledim. Saçlarımı düzelttim. Ve kendi kendime onun yanına git ve içinden geleni anlat. Ona söv, saydır rahatla dedim. Sonrada kulaklığımdan ece seçkin-hoşgeldin ayrılığa parçasını açıp tavan yapmış egomla okul koridorunda yürümeye başladım. Sözde intikam yapıp kaçan kovalanırı oynayacaktım. Tabiiki SÖZDE..
--
12 dk. Tam olarak 12 dk var okulun bitmesine. Son dersteyiz. Karnımla miğdem arasındaki boşlukta kendini oldukça hissettiren bir ağrı. 4 yıldır sevip neredeyse her gün görüşmeme rağmen her seferinde aynı his. Aynı heyecan. Saat bana bakıyor ben saate. Sonunda zil çaldı herkes kapıya doğru sürü şeklinde ilerlerken ben geride kalmayı tercih ettim. Eskiden koşarak çıkardım. Ama ilk kez yanına isteksiz ve korkuyla gidiyordum. Cesarete ihtiyacım vardı ve o cesareti bulamıyordum. Kendimden emin ama bi o kadarda korkak bir şekilde okulun kapısından çıkmayı başardım..
